Als ik een stad had mogen bedenken, dan had ik graag Maastricht bedacht. Iedere keer als ik er kom, ben ik er thuis.
Het filmhuis zit zaterdagavond vol met liefhebbers van goede cinema, de restaurants vol met mensen van alle leeftijden die Frans, Duits, Engels, Nederlands en Arabisch door elkaar heen praten. Ik had Maastricht graag uit willen tekenen, omdat ik er tot rust kom.
In mij kalme chaos. Wekenlang heb ik gewerkt aan allereerste opdrachten, aan besprekingen vooraf, aan telkens weer bijschaven en uitleggen. Rust. Tijdens de dagen van schrijven en voorbereiden: rust. Tijdens de interviews, tijdens de studiedagen, tijdens het live interviewen op een symposium: rust.
In Maastricht is er die rust ook, en daarnaast liefde, mooie gebouwen (wat zijn de mergelstenen toch prachtig van de Sint Servaas!), heerlijk eten en een prachtige film: Caos Calmo.
Tijdens het kijken begint mijn rechteroog ineens te tranen. Dat is een afwijking: ik kan uit een oog huilen. Alsof mijn hersenen nog niet helemaal om zijn, en nog niet willen toegeven dat ik geraakt ben, begint alleen het ene oog te tranen..
In Caos Calmo verliest een vader zijn echtgenote, een kind haar moeder. In de hele film wordt er slechts een keer gehuild, in de auto, door de vader. Verder geen traan. Ook het meisje huilt niet. Zij gaat door, wil naar school, wil dat alles doorgaat.
Aan de buitenkant lijkt er niets veranderd te zijn. Maar als je verder kijkt: het meisje is geintrigeerd door de onomkeerbaarheid van de dingen. Sommige dingen zou ze willen omkeren. Je vermoedt dat ze de dood van haar moeder wil omkeren, maar wat ze zegt is: papa, wil je niet meer iedere dag op mijn schoolplein wachten tot mijn school uit is? Wil je weer gewoon naar je werk gaan?
Het lijkt zo kalm, het meisje en haar vader lijken zo onaangedaan, maar er ligt een wereld van emotie achter. Kinderen willen niet opvallen. Ze willen dat hun ouders er voor ze zijn, maar ze willen ook dat de dingen uit het gewone leven doorgaan. Omdat die afleiding bieden.
Ook de vader lijkt gewoon door te gaan. Tot. Nou ja, tot de kalme chaos opeens doorbroken wordt.
Ik heb tien keer liever deze film, dan films waar iedereen met iedereen zijn verdriet deelt. Deze film is realistischer en zegt zoveel meer, voor diegenen dan die subtiele metaforen willen zien. Voor de rest is het waarschijnlijk een fletse film over rouwverwerking, met een te lange seksscene, waardoor het lijkt alsof weduwnaren hun verdriet te boven komen door een goede wip. Maar de goede kijker ziet kalme chaos, stil verdriet, schreeuwende stilte. Alles lijkt goed te gaan, en door te gaan, maar onder de oppervlakte stroomt de emotie.
De volgende dag besluiten we nog even langs het Mariabeeld te gaan, in de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw "Sterre der Zee". Ik aarzel even, want ik weet nog wat mijn vorige bezoek teweeg bracht. En als het goed met je gaat, waarom het verdriet dan weer opzoeken?
En dan zie ik haar. Omgeven door een zee van brandende kaarsen, staart Maria me aan. Ik pak twee grote kaarsen uit de bak, gooi geld in een bakje, loop naar het raam, vind twee lege plekjes voor de kaarsen, steek ze aan, en dan kijk ik haar aan. En mijn hersenen hebben niet eens de tijd om na te denken. Uit beide ogen stroomt het. Ik voel ineens intens hoe ongelooflijk veel mijn moeder van mij gehouden heeft. En ik voel ook de liefde van mijn vader. En dan intens gemis. Ik hou niet op met huilen, en begin te prevelen. Iets van dank je wel, ik hou van jullie, en ik voel ook: het is goed, door hun liefde kan ik liefhebben.
Ik sla mijn handen ineen, en vraag kracht. Je zou bijna gaan denken dat ik aan het bidden ben. Ik prevel, ik lees de tekst bij Maria, ik kijk naar haar, en naar haar kind. En ik voel de kracht van de eeuwige cirkel van leven, en van het leven doorgeven. Hier is geen rede tegen opgewassen. Ik voel iets, in mijzelf, een heel klein vertrouwen dat groeit.
Buiten warme armen, en nog steeds die tranen die blijven komen. Ik lach, ik ben heel blij, ik voel dat het heel goed is dat de kalme chaos, als een zee van blije tranen, naar buiten is gekomen.
Daan Westerink, 28 oktober 2008
In het boek staat uitgebreid beschreven hoe Piedro bij het redden van de vrouw ook sexueel opgewonden raakt. M.i. een prachtig filmrijm.
Dag Dick, een filmrijm met een reddingscene, dat had ik er nog niet achter gezocht! En ook ik ben benieuwd of dit inderdaad ook in het boek staat!
Eén detail is Daan m.i. ontgaan: de lange sexscene in Kalme Chaos is een filmrijm met de reddingscene. De scenes duren evenlang, ook dan eerst een ontblote borst, een worsteling en uiteindelijk de overgave als de vrouw toestaat dan zijn buik tegen haar de rug ligt. Eerlijk gezegd daagde het mij ook pas uren later (gisterenavond. Misschien staat het wel in het boek.
Wat een warm blog
en Maastricht is
een stad die voelt
als een baarmoeder….
daar wordt je opnieuw
geboren…
groet van A.
Mooi, herkenbaar gevoel. Ik heb ook nergens zoveel geborgenheid gevoeld als daar.
Bij mij begint huilen altijd in gevoelskant links, dan volgt rechts. Wat fijn dat je die totaliteit voelde!
heb ik misschien gevonden.
Als Huilen
Als huilen bidden is
dan heb ik vaak gebeden,
als huilen ontmoeten is
dan was God vaak dichtbij.
Kwetsbaar
heel klein
is de mens die huilt.
Beschermend, heel groot
is God.
Als huilen zoeken is,
dan heb ik vaak gezocht.
Als huilen vinden is,
Prachtig verhaal over scheuren en hoe alles weer samen kan komen. Vanuit allerlei diverse invalshoeken opgetekend.
@Daan: Mooi Daan, heel mooi en ontroerend beschreven.
Groet,
Kokopelli
PS, heb je ook Grace is Gone gezien? Doen!
Laat maar stromen, het wordt vanzelf een kalme zee. Heerlijk dat die veilige warme armen zo dichtbij zijn.
De tranen slopen al in de woorden, de zinnen. Hoe je ze op het papier zette. Een gevoel van melancholie, verdriet.
Mooi omschreven, ontroerend, al ken ik het gevoel niet.
Hoe een film los kan maken wat verstopt zit. Mooi relaas.
Ben vrijdag ook in M. Zoon 2 woont er en dierbare vriend op leeftijd. Vorige keer misgelopen door tijdsdruk; nu beter hopelijk.
Ze stromen mee, de mijne, uit beide ogen. Maar dat rechteroogding ken ik ook. Alsof het linkeroog nog even stoer blijft doen.
En dat kan na zo veel jaren nog…goed dat je dat kunt voelen. Mijn schoonvader verloor zijn moeder ook jong, maar heeft ook de basis van haar meegekregen in het leven, ondanks alles. En weer overgedragen op mijn man. En nu is hij (ik bedoel pa) er zelf ook niet meer. God ik hoop dat de pijn van mijn zoon om opa een beetje zal zakken.
Reactie is geredigeerd
Jongens, meisjes, jullie maken me blij 🙂
Ontroerend mooi
lieve groet :-))
Ik ga vrijdag naar Maastricht (ooit jaren terug geweest maar dat tel ik niet het voelt als voor het eerst..) En ik ga mij laten raken zoals ik nu al geraakt ben door jou. Prachtig. Liefsjan.
Katharsis, en beschreven op een wijze die invoelen mogelijk maakt. Hoeveel mensen komen nooit voorbij dat punt?
Hoe is het met je nieuwe boek?
Reactie is geredigeerd
Ik ben geraakt door jouw geraakt zijn en worden.
Hartelijke groet, Coby
Maastricht ja natuurlijk daar kun je kwetsbaar zijn!Een goed stuk Daan. En…. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar de film
geen woord te weinig of traan teveel, mooi beschreven, liefde blijft.