Rouwen zoals jij wilt

Ik denk nog vaak aan Greet, de moeder van een goede vriendin. Ik ken haar al sinds de middelbare school en na de dood van haar man Piet was ze voornamelijk thuis, omringd door alle herinneringen aan hun gezamenlijke leven. Dat vond ze prettig, maar ook lastig. Ze voelde zich best eenzaam, ondanks alle aandacht van haar kinderen, die aan de andere kant van het land woonden maar haar vaak opzochten. Vroeger ging ze vaak samen met Piet op pad maar daar had ze geen zin meer in. ‘Maar je ging zo graag naar het theater, Greet, waarom doe je dat nu niet meer?’, vroeg ik na een paar jaar. ‘Heb je daar geen zin meer in of is er geen vriendin die met je mee kan gaan?”

Greet reageerde als door een slang gebeten. “Daaaaan! Wat zeg je me nou. Ik naar het theater gaan zonder Piet? Dat hoort niet. Op zaterdagavond gaan echtparen naar het theater. Samen. Een weduwe past daar niet tussen. Wat zullen de mensen wel niet denken.” Ze keek naar me en begon te lachen. “Of denk jij daar heel anders over?”

Van het leven genieten

Greet vertelde vervolgens dat het huis haar veel te groot was geworden, maar ja, hier was ze toch zo gelukkig geweest met haar Piet. “Ik kan toch niet in de buurt van de kinderen gaan wonen, Daan, en trouwens, als ik dat wel doe, dan is Piet helemaal alleen.”

Ik floepte er spontaan uit “De kinderen en kleinkinderen vinden het vast heerlijk als je om de hoek woont, en trouwens, je kunt het graf van Piet toch ook op den duur ook verhuizen naar een kerkhof dicht bij jou in de buurt? Herbegraven mag hoor, en gebeurt heel vaak.”

Lees verder op Ik mis je

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

Geef als eerste een reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield