Twenteblues

There is only one good thing about small town .. You know that you want to get out (Smalltown, door Lou Reed & John Cale, van het album Songs for Drella, ode aan Andy Warhol)

Ik werd niet geboren in Pittsburg, maar in Wierden, Twente. De enige overeenkomst tussen Andy Warhol en mijzelf is het hartstochtelijk willen verlaten van de geboortegrond. Niet omdat het een achterlijk dorp is. Al waren de vrienden van mijn eerste, Rotterdamse, vriendje stomverbaasd toen het Twentse vriendinnetje geen klompen en gedateerde kleren droeg. oow, gèrs, hebbuh zu in Twente ook sniekurs dan?

Ik had er vrienden, ging uit, maar ik miste de echte aansluiting, een echt contact met anderen. Ik ging aan mezelf twijfelen, vroeg me echt af of ik ‘de good-wies kapot had’ (vertaling: of ik gek geworden was).
Ik ging weg zoals zoveel jongeren kleine dorpen over de hele wereld verlaten: op zoek naar de wijde wereld. In Utrecht vond ik geen pot met goud maar wel gelijkgestemden. Er ging een wereld voor me open. Ik studeerde, vond werk, liefde en bleef in Utrecht wonen.

En nu ben ik weer heel even terug in de regio. Bornerbroek, Almelo, Mariaparochie, Wierden, Denekamp. Op vakantie met mijn lieven, laat ik hen zien waar ik vandaan kom. Ik kom er nooit meer omdat mijn ouders inmiddels beiden zijn overleden en contact met de overige familie bestaat voornamelijk uit het versturen van kerstkaarten.

Een sentimental journey dus. Het sentimentele zit hem in de zoete herinneringen die onverwachts naar boven komen hier in Twente. Na jaren loop ik weer door mijn oude straatje. De speeltuin in het park is er nog, waar ik uren met mijn buurmeisje doorbracht. Ook zij is er nog steeds, en ze is nog steeds een goed mens. Er komen veel mooie dingen naar boven door de gesprekken met haar, niet alleen maar oud zeer. De confrontatie met mijn geboortehuis doet wel pijn: Ik draal om het huis heen, maar bel toch niet aan bij de nieuwe bewoners. Volgende keer misschien.

Ik blijk zonder het te weten een pension om de hoek van de garage van mijn vader te hebben geboekt. Vriendelijke mensen. En aan de overkant staat het restaurant waar hij zijn laatste verjaardag met ons vierde. Ik word er stil van. Als er een camera op mij gericht zou worden tijdens deze trip heb je geheid emo-tv. Met gemengde gevoelens verliet ik Twente jaren geleden. Met warme gevoelens verblijf ik er weer een paar dagen.

^{Daan Westerink}

Eerder gepubliceerd op 20 oktober 2005

Theodora ging mij voor,  nu ook bij De wereld is voor Daan herhalingen van eerder gepubliceerde blogs. Gerangschikt op thema en nog steeds actueel!