Lichtblauw met blonde haren

Sommige data blijven je altijd bij. 14 juni 1982 bijvoorbeeld. Ik was bijna 14 jaar oud. Het was dé dag dat 2 Havo en 2 VWO van het Pius X college uit Almelo samen op schoolreis gingen. Helemaal naar Den Haag en Scheveningen. 

Voor het eerst zou ik de Nederlandse zee zien. Vijftig pubers met hormonen die uit hun oren spoten werden na een busreis van 3 uur eerst Panorama Mesdag ingeduwd. Na een smalle gang, waar je elkaar flink kon duwen, kwamen we in een ronde ruimte, waar het toen precies honderd en één jaar oude doek als een panorama om ons heen hing. Geschilderd in 4 maanden tijd, het Scheveningen van de 19e eeuw. Prachtig vonden we het.

Zee!
Na een uur werden we losgelaten op het strand, vlak bij de Scheveningse pier. Het was die dag een graad of 17, maar Christa, Monique, Mathilde, Karin en ik hadden de bikini’s toch aangetrokken die ochtend. Onder onze gewone kleren. Ik zag de zee en werd op slag verliefd. Ik trok mijn kleren uit en samen met anderen vlogen we het koude water in. Ik dook en kwam gillend weer boven. Samen met Monique rende ik terug naar het strand. We pakten de handdoeken en gingen op een strandstoel zitten. En daar was Frank. Groot en één en al lach. Hij vond dat hij niet achter kon blijven en wilde ook een duik nemen. Maar hij had geen zwembroek bij zich. Dan maar in zijn onderbroek het water in.

Jongens
Ik was totaal niet met jongens bezig. Had wel gezoend met Patrick, maar ik was heimelijk verliefd op….en dat wilde ik graag zo houden. De aanblik van Frank in zijn onderbroek deed mijn meisjeshart dan ook niet sneller kloppen. Maar zijn losse manieren vond ik wel erg leuk. Na het zwemmen kwam hij met handdoek en nat lijf naast mij zitten. Wat we gezegd hebben weet ik niet, maar we werden wel gefotografeerd en op de foto’s zie je hele blije hoofden.De foto’s zijn vaag maar wel lief. Onhandige lange lijven op een houten stoel.
Blijkbaar sprong er toch iets over, want op de terugweg zat ik naast Frank. Ik moet veel hebben geglimlacht, want toen we een vrachtwagen met daarop een lachend Colgate-meisje inhaalden, zei Frank ‘ Ze lijkt precies op jou, je hebt net zo’n lach’. Zoiets vergeet je natuurlijk nooit meer,vooral niet als je hele grote scheve tanden hebt en je af en toe hinnikend begroet wordt door klasgenoten. Liefde maakt blind nietwaar! De zoen hing in de lucht, maar daar bleef hij ook.

Foto van een blije dag
Terug in Almelo ging ik natuurlijk direct met mijn vriendinnen naar huis. Mijn moeder zat op me te wachten en ik maakte die dag een hele blije foto van haar. Het rolletje moest vol en ik wilde mijn moeder op de foto hebben. Dat wilde ze nooit zo graag, dezelfde tanden als ik en nog iets schever. Ze ging zowaar zitten op een biels in de door haar zo geliefde tuin en ik mocht haar, lachend, op de foto zetten.
Frank zag ik de week er op weer, en toen vroeg hij ‘verkering aan me’. En ik zei pardoes ja. En liep weer weg met mijn vriendinnen, zo ging dat. Ik vond het doodeng, verkering, en had geen idee wat je dan moest doen. Mijn vriendinnen ook niet.

Eerste zoen
Die dag vroeg Frank of hij me een eindje naar huis mocht fietsen. Dat mocht. We fietsten langs het Twente-Rijnkanaal en gingen kijken naar de boten die voorbijvoeren. Het was licht en blauw, die dag. Met vooral heel veel lucht. Frank kuste me, en die zoen was helemaal goed. We stapten weer op onze fiets, ik ging rechts, over de brug naar Wierden, hij ging naar links, richting Almelo. Het was vlak voor de zomervakantie.
We zagen elkaar vervolgens nooit meer. Hij heeft me nog gebeld om af te spreken bij de wielerronde in Nijverdal, maar daar mocht ik niet naar toe. Dat snapte ik ook wel. Vervolgens gingen wij op vakantie naar Italië.

Grijs
De vakantie was heel licht, met soms in mijn achterhoofd dat lachende blonde jongenshoofd. En ook wel met enige bewolking. Mijn moeder voelde zich niet zo lekker, en dus waren we veel rondom het appartement. Zij lag veel met mijn broer aan het strand, dat verdreef de pijn een beetje. Ik vermaakte me met het strand en met vriendinnen. Terug op school bleek de hele jonge romance over. We hebben het nooit uitgemaakt, het was gewoon voorbij. Zonder pijn.

Zwart
Mijn leven veranderde in de drie maanden die volgden totaal. Mijn moeder werd na lang doorvragen opgenomen in het St. Elisabeth ziekenhuis in Almelo voor diverse onderzoeken. De internist schreef een rustkuur voor en vermoedde een maagzweer. Zijn collega opereerde altijd direct bij zulke hevige maagklachten, maar dat vond deze arts onzin. Zes weken later ging hij toch maar eens een kijkoperatie uitvoeren. Van tevoren zei hij dat hij voor 100 procent zeker wist dat het geen kanker was. Tegen mijn vader zei hij ‘ Als het kanker is trek ik al mijn haren uit mijn hoofd’. Tien minuten nadat hij met de operatie begonnen was kon hij alweer stoppen. Mijn moeders buik was een en al kanker, met uitzaaiingen. En terwijl mijn moeder lag bij te komen, en de arts wist dat ze de uitslag alleen samen met mijn vader wilde horen, heeft hij haar toen ze bijkwam helemaal in haar eentje op de hoogte gesteld van het slechte nieuws: mevrouw Westerink, u heeft kanker, en u gaat dood. Twee dagen daarvoor was ze 41 jaar geworden.

Haren uit zijn hoofd
Toen mijn vader in het ziekenhuis kwam wilde hij niets liever dan de haren van de internist eigenhandig uit zijn hoofd trekken. Mijn moeder ging naar Amsterdam, naar het Anthoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Hét kankerinstituut, ook in die tijd al. In Almelo wilden ze haar niet laten gaan, want wat ze in Amsterdam konden, dat konden ze in Almelo toch ook? Maar ze wilde daar persé weg, en dus hebben ze haar op eigen gelegenheid laten gaan. Mijn moeder kon niet eens meer goed zitten maar een ambulance kon er niet van af, want ze wilde toch zelf weg uit Almelo?
In Amsterdam kwam er weer lucht. Er was aandacht, er was liefde, er was deskundigheid. En vooral medemenselijkheid. Helaas heeft haar dat niet kunnen redden. Ze stierf bijna 23 jaar geleden, ik was 14 jaar oud. Mijn broer 17. Het werd heel donker om mij heen en het heeft jaren geduurd voordat ik weer enig licht zag in mijn leven. Ik heb Twente heel bewust verlaten toen ik 18 was, en het voelde als een bevrijding om een hele nieuwe start te kunnen maken. En dat is me ook gelukt, op eigen kracht.

2004
Het is zomer 2004 en ik zie op www.schoolbank.nl dat er een reünie komt van mijn oude schooltje. Ik aarzel heel lang, maar ga toch kijken in de lijst met oudleerlingen of ik er bekenden zie. En ineens vlieg ik terug in de tijd. Ik zie een hele klas voor me, die waarin ik zat toen mijn moeder overleed. Ook al konden ze er niet goed over praten, die meiden waren er wel voor me. Als een docent zich misdroeg (joh, kun jij niet tegen een spreekbeurt over kanker, het is toch al een jaar geleden dat je moeder doodging?) dan namen zij het voor me op. En de klasselerares, juffrouw Wieland, zette me iedere woensdagmiddag tegenover haar aan een tafel, en dan kon ik kakelen of huilen, maar ik was er. En zij ook. En na het gekakel kwamen meestal de tranen. Dat had ze goed door, dat achter dat masker van plezier een doodongelukkig kind schuilde.

Blonde jongen
En ineens zie ik de naam van Frank. En ik word vervuld met een heel vrolijk gevoel. Lucht. Ik ruik het strand, zie de colgate reclame voor me, de zee en ook de foto van de blije dag met mijn moeder op de voorgrond. Blijheid en een groot gevoel van heimwee. Denkend aan dat kind van 14, dat toen als een hinde door het leven ging, krijg ik een brok in mijn keel. Ik kan ineens weer bij dat blije gevoel komen. Ik zie ineens weer hoe ik toen ook ben geweest, hoe heerlijk het was om met je vriendinnen te rennen en te fantaseren en het leven te omhelzen. En ik meld me aan bij de organisatie. En ik schrijf Angelique, en Josée, en Sandra en Anouk, en we halen oude herinneringen op. En zij schrijven mij, en mailen ineens hoe moeilijk ze het zelf hadden, met het overlijden van mijn moeder, en dat ze niet genoeg voor me hadden kunnen doen. Het is lief om te horen. Maar ik verwachtte dat ook helemaal niet van mijn klasgenoten.

Weerzien
De reünie is leuk, hectisch en verwarrend. Je staat bijna twintig jaar na dato met veel te veel mensen in een veel te klein gebouw. Vond ik dit nou zo groot? En die docenten zijn er nog steeds? En wie ken ik? O, daar is mijn klas. En daar is juffrouw Wieland. Haar vertel ik heel uitgebreid hoe belangrijk het is dat er een docent gewoon aandacht aan je besteed als de wereld zo instort. Dat zij een zesde zintuig moet hebben gehad. Ze blijkt zelf ook door het leven getekend, maar is daar weer bovenop geklommen en is nu fulltime leerlingbegeleider. Wat een zegen voor die school.

Lichtblauw met blonde haren
En ineens zie ik Frank. En Frank ziet mij. En allebei kijken we achter ons of er misschien naar een ander gelachen wordt. Maar dat is natuurlijk niet zo. En dus lopen we naar elkaar toe en geven elkaar dikke zoenen. Na 22 jaar. En we praten en het is goed. En hij zegt dat hij nooit heeft geweten hoe mijn leven na die zomer veranderde. Dat hij dat erg vindt. En ik zeg dat hij dat niet erg hoeft te vinden. En ik zeg hoe heerlijk het is dat de herinnering aan dat hele kleine gedeelde verleden, eigenlijk die ene dag aan het strand, mij weer heeft doen inzien dat het niet alleen maar zwart was in Twente. Het was ook heel erg lichtblauw met blonde haren.
Na een uur wil ik naar huis. Ik wil naar mijn lief, ik ben doodop van alle emoties. Nee, er springt niet alsnog een vonk over. Ik zeg ‘ We mailen niet!’. En hij moet keihard lachen. ‘ Waarom niet?’. ‘Omdat mensen dat altijd tegen elkaar zeggen. En dan doen ze het toch niet. Dus ik zeg het niet.’ Hij zegt: ‘Okee, we mailen niet’.
Een dag later zit er toch een mailtje in mijn postvak. ‘ Ik mail je niet, ik wil je alleen bedanken voor het gesprek. Het was erg leuk om je weer te zien. Tot niet mails, Frank’. En dat is ook goed.

Heimwee
En nu heb ik heimwee. Niet naar blonde jongenshoofden, maar naar het gevoel van toen. 14 juni 1982. De gevoelens in dat blonde meisjeshoofd van nog net geen 14 jaar oud. Heerlijk. Als ik mijn ogen sluit, dan hoor ik de zee weer. En ik zie de golven. Ik ben heel blij dat ik nu weet dat ik toen echt gelukkig was. Deze heimwee doet geen pijn meer.

_{Daan Westerink}

Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op 3 februari 2006.

Theodora ging mij voor, nu ook bij De wereld is voor Daan herhalingen van eerder gepubliceerde blogs. Gerangschikt op thema en nog steeds actueel!