Het lijkt simpel en dat is het ook. We fietsen al een heel eind met elkaar mee op dezelfde weg. We denken dat we dezelfde eindbestemming hebben. Dat kan ook niet anders, haast niemand kent mij beter dan zij dat doet. En vice versa. Daan en Masha: vriendinnen. Niet het goede woord: soulmates. Of: sisters in crime.
Samen naar de kroeg, filosoferen over het leven. De volgende dag kan ik me door de hoeveelheid rosé niet meer helemaal meer herinneren hoe de wereld ook al weer verbeterd zou kunnen worden, maar dat haal ik ‘s avonds wel weer in. Samen 5 weken door Hongarije trekken, levend op lucht, liefde, lol en zwaar lullen over de toekomst en dat het na je 21ste toch wel nooit meer zo mooi zal worden als nu.
Het is een maand voordat de muur valt. Gevluchte Oostduitsers die dolgraag in ons rugzakje mee naar het westen willen. Door mijn nuchtere kijk op het leven besluiten we de Oostduitser met hasj op zak maar niet in onze bus te verstoppen. Door haar word ik niet gearresteerd omdat zij mijn hand – met middelvinger omhoog – net op tijd met een klap naar beneden slaat wanneer Bush senior ons passeert in de straten van Boedapest.
De liefde
Zij wordt verliefd, en samen nemen we de stappen door: nee, niet te gretig over komen, euh, maar ook niet onverschillig, hij moet interesse houden. Samen springen we door de kamer als er eindelijk een afspraakje is gemaakt. Die liefde blijkt tijdelijk en samen huilen we jammere tranen met tuiten op een bankje aan de Oude Gracht. Himmelhoch jauchzend und zum Tode betruebt: we zijn er voor elkaar. Haar ouders scheiden en mijn vader wordt ernstig ziek. Als het met de liefde en mijn zelfvertrouwen keer op keer mis gaat houdt zij een echte donderpreek en zorgt ervoor dat ik niet in een depressie zak maar ga vechten. Ik hoef haar handen maar te pakken en we kunnen elkaars gedachten raden. Het lijkt nog mooier te worden als de Grote Liefdes ons leven binnen stormen en boezemvrienden blijken te zijn. Met zijn vieren klaverjassen we tot we er bij neervallen, we maken psychedelische filmpjes die nergens over gaan en we inhaleren het leven.
Wij blijven vrienden
De Liefde verandert haar en mij ook. Ik probeer onder-ons-afspraakjes te maken maar dat lukt steeds slechter. Zij, die nooit haar afhankelijkheid op wilde geven voor een man, wordt week in zijn handen. Ik kan er de vinger niet op leggen, maar langzamerhand worden de afspraken schaarser en vertelt zij minder. De liefde is heftig, vertelt ze een keer in de kroeg. Er is nauwelijks ruimte voor iets of iemand anders. Het beklemt me, maar wat kun je er aan veranderen? ‘Maar wij blijven altijd vrienden’. Zegt ze. Right.
Waar is Masha?
Dan ben ik jarig. Groot Feest. Liefste vrienden zijn aanwezig. Maar zij is laat. Het wordt 11 uur, het wordt 12 uur en ze is er nog steeds niet. En ze belt ook niet. Niks voor haar. We bellen haar en we bellen hem. Niemand neemt op. We laten 20 berichten achter op de voicemail. We bellen iedereen die kan weten waar ze zijn. Niemand heeft haar gezien. In gedachten zie ik haar overal liggen. Van de fiets getrokken, in het water gevallen, steeds banger ben ik dat er iets helemaal mis is. Het feestje eindigt in grote verwarring.
De volgende ochtend krigeindelijk aan de lijn. ‘Ik had niet zo’n zin’ zegt ze koud. ‘En ben met hem meegegaan. We hebben de hele nacht gereden’. Verbijstering. ‘En ik dan?’. Ik probeer een afspraak te maken. ‘Dat hoeft niet meer Daan, daar heb ik geen behoefte meer aan’.
Verschillende oevers
Het lijkt alsof ik twee maanden in coma heb gelegen en wakker word in een andere wereld. Omwille van de vriendschap eis ik een gesprek. Een uur de tijd krijg ik. Aan de singel staan we met zijn tweetjes weer in het water te staren. Zij heeft het over verschillende oevers en elkaar niet meer kunnen bereiken. Ik heb nooit gemerkt dat er sprake was van oevers.
Ze is onverbiddelijk. ‘Ik ben toch anders dan ik dacht’ zegt ze. ‘Door hem kom ik daar achter. Ik wil niet meer dromen, ik wil leven, en daar pas jij niet meer bij’. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Haar mystieke buien, haar koninklijke manieren, haar wijsheid: ik hou er zo van! Wat gebeurt er! ‘Ben je echt gelukkig zo?’ vraag ik. Dat weet ze nog niet helemaal, maar ze denkt van wel. Ze neemt afscheid. ‘Als er iets is kun je me bellen’ zegt ze. Ja hoor, zeker. Het lijkt heel simpel en voor haar is dat het ook. Het is uit.
2006
Het is nu 13 jaar later maar ik snap er nog steeds geen bal van. Ze is spoorloos uit mijn leven verdwenen. Met de noorderzon vertrokken. Ik ben niet eens boos meer. De deur staat nog altijd open. Old love never dies, Masha.
Daan Westerink
Foto: links Masha en rechts Daan. Smakkelaarsveld in Utrecht, 1990 (copyright Voordaan)
Eerder gepubliceerd op 2 december 2005
@ Theo: doe ik!
hahahaha, Dag Daan!! Ik had je toch al zeer welkom terug geheten 🙂
Blijf uit de discussie. Heel verstandig.
@ Theodora: je had het natuurlijk tegen Crois! Stom!Ok!
@ Theo: het is heerlijk om me buiten de penisdiscussies te houden! Mijn god wat een non-discussie! (ah, word ik er toch nog ingetrokken). Ja, good to be back!
@ Croisabel: Lieffie toch, wat ben jij lang weggeweest, of ligt het aan mij? REUNIE!!!
@ Trullenhoedster: ja, ik denk ook nog vaak aan haar. Dat betekent ook dat vriendschap niet zo maar iets is! Het kan echt uit gaan… Ben benieuwd naar jouw verhaal!
oooooooh, godzijdank, daar ben je weer. Het was hier bijna niet te doen zonder jou zeg!!!!!
Ik wil veel, heel veel logjes met veel, heel veel foto’s van je. Begrepen!!!
hoi. Fijn dat je er weer bent.
T
Jaaaaaaaa…..aaaaaaaaaaaahhhhhh……..na lange pauze kijk ik voor het eerst weer eens op het Vk-blog, en er staat gelijk zo’n mooi verhaal van Daan!! Heerlijk!! Lekker wakker worden uit vakantiesferen.
Pijnlijk wel, vooral omdat je het niet begrijpt, het niet aan zag komen. Ging je niet twijfelen aan je mensenkennis? Of kon je het nog zien als iets dat zich buiten jou om afspeelde, waar je geen grip op had?
Goh, Daan, dat heeft pijn gedaan!
Een jarenlange vriendin van mij heeft het ook ‘uitgemaakt’, en toch: er gaat geen week voorbij dat ik er niet aan denk. Dat mensen elkaar zo kunnen raken…
Maar, jij schrijft het ook nog eens prachtig op.
@ Zilvertje: Wat schrijf je dat mooi op. Hap uit een mens, vriendschappen die wonen in een mens. Ja, zo voelt dat inderdaad. Ik denk ook nog aan haar, vooral omdat het zo intens was en ik het enorm heb gemist. Nu geniet ik er ook van als ik aan haar denk: het was een hele goede tijd toen….
@ Theodora: lach en een traan. weemoed nietwaar?
@ Beus: ;-))))
@ Jeg: ik weet het niet of ze gelukkig is. Dat hoop ik wel. Ja heel hard, en toch had ik het niet willen missen, het heeft de ogen geopend: vriendschap is zo belangrijk blijkbaar.
@ Alib: wat goed om weer van jou te horen. Je woorden zijn mooi. Je laatste regel poezie. Ik zal je advies opvolgen.
Zomer-tv.
Dubbel rouwen.
Volg de weg terug.
Blijf daar even (ik meen het). Blijf daar een tijd staan.
Zo gaat dat in het leven Daan…het is hard, bikkelhard, maar er is niets meer aan te veranderen:zij heeft haar keuse gemaakt en helaas hoor jij daar niet meer bij….misschien komt ze er ooit op terug….want zou ze echt gelukkig zijn denk je!
Weer zo’n mooi verhaal.
mooi verhaal
eerder gereageerd op 02 december 2005 18:52
😉
Als je maar wel in het hart zit bij elkaar. Ik vind het prachtig geschreven.
Vriendschap blijft altijd, partners verdwijnen en nemen soms een hap uit een mens, vriendschap voegt toe.
Mijn hartsvriendin en ik, kennen elkaar vanaf 1976, we zien elkaar soms jaren niet, maar we denken elke dag aan elkaar, hoe kan het ook anders, het verdriet en het geluk dat we gedeeld hebben, soms denken we dat een man even belangrijker is in ons leven en daar wedden we dan op, maar we weten beter, onze vriendschap overwint alles.
Als we elkaar dan na jaren weer zien, huppelen, ja, je hoort het goed, twee meisjesachtige dames van tegen de 50, huppelen we door Amsterdam en dan zijn we zo gelukkig en raken niet uitgepraat, pakken zo de draad weer op en zien elkaar zo weer jaren niet.
Maar met veel grote zaken denk ik: wat zou Annelies hier van zeggen? Of:kon ze het maar zien.
Ik denk dat dit het toppunt van vriendschap is, elkaar loslaten, omdat je weet, dat je onder de huid en in het hart woont van de ander.
Alles kun je kwijtraken, maar vriendschappen wonen in de mens. (dit geld dan heel erg voor mij)