Er is eigenlijk helemaal niets aan de hand zeg je. Ze is gewoon een vriendin van je. Iemand met wie je een hele bijzondere band hebt, maar verder is er niets. Gewoon met elkaar omgaan. Gewoon muziek maken. Gewoon, gewoon, gewoon. En dat vertel je hem ook. Hij kent haar en vindt haar geweldig. Dat is ze ook. Zoals ze op het podium staat, wilde krullen, helemaal in trance, vingers die de gitaar alles laten doen wat ze wil. Daar zijn jongens helemaal gek van. Sommige meiden ook.
Ze heeft iets op het podium wat mensen betovert. Ze is muziek. Licht, en opzwepend tegelijk. Maar dat heeft niets met jouw gevoel te maken. Jouw hart slaat niet over als ze staat te spelen. Je hart staat stil als ze naast je staat. Als je de haartjes op haar slaap bijna kan voelen. Als ze haar hand over je wang strijkt. Als ze mmm… zegt. Als ze je ontwijkende ogen vangt in een schaterlach. Maar dat leg je niet uit aan hem. Hij vindt het heel bijzonder, jullie vriendschap. Tot jullie elkaar vaker gaan zien, en hij vragen begint te stellen.
En dan vertel je hem over dat ene moment. Dat zij zó dicht bij kwam dat je totaal in paniek was. Dat het zo licht werd in je hoofd dat je niet meer wist waar je was. Dat zij je vast pakte en je ging wiegen. Dat je toen je jas hebt gepakt en naar hem toe bent gefietst. De snerpende kou maakte je wakker en ja, toen was ik toch bij je en hé er is toch helemaal niets gebeurd?
Hij is boos en daar begrijp je niets van. Daar wil je niets van begrijpen. Je houdt van hem en zij, zij, zij is gewoon zij. En dan komt er nog een avond. En nog één. En er komt een moment dat de lichtheid in je hoofd niet meer voelt als een mokerslag, maar als een roes waaruit je nooit meer wakker wilt worden. En als ze zo dichtbij komt dat ze je nu wel moet gaan kussen kijk je haar aan en ze kust je en je kust terug. En alles wat je hebt, alles wat er was is er niet meer. Alleen zij is er en jij.
Diep in de nacht spring je toch op de fiets terug naar je eigen kamer. Met zoenen overal. Je huid juicht, je hoofd joelt haar naam. In je bed ligt hij op je te wachten. Hij ziet de blik in je ogen en springt uit je bed. Woedend is hij. ‘Je zegt nu vast dat er niets is gebeurd, maar waarom ben je dan zo laat en waarom kijk je dan zo!’ Hij pakt een deken en gaat richting de bank. Je loopt hem achterna en zegt hem dat er wel iets is gebeurd. Iets heel bijzonders. Iets dat je niet uit kan leggen. Iets dat niets met jullie te maken heeft, maar alles met haar. Hij gooit de deken op de grond, trekt zijn kleren aan en rent naar buiten.
In bed lig je heel lang wakker. Het is allemaal gebeurd, en er is geen weg meer terug. En je hart gaat ineens heel rustig kloppen.
Daan Westerink, 23 augustus 2006
Eerder geplaatst op 23 februari 2006
Deze is zo mooi.
Ben vreselijk geraakt.
Zo voelde het met haar.
Zij en ik,er was verder niks meer.
Niets mee gedaan.
Zou ik het ook kunnen met een man?
Dat gevoel van totale betovering.
Zij zegt van wel.
Het moet toch iets schitterends zijn als alle aspecten instaan.
Lichaam/geest/emotie/
Brein/hart/kruis
Linke soep.
Over huisdieren gesproken, ik heb vanmiddag tijdens mijn 3 uur-dutje hevig gedroomd dat mijn ene kat in Israel was, ik had haar kennelijk een keer op een van mijn reizen meegenomen. Ze bleek al een paar maanden te zijn overleden eer mijn vriendin daar het durfde te zeggen. Ikz at namelijk al weer langere tijd in NL, bij mijn andere kat. Ik werd wakker met een eenzaam gevoel. Ik denk dat ik dit gedroomd heb n.a.v. die dierenmishandeling op de Utrechtse veemarkten. Wat een triestigheid.
@ Tijdrover, als je tijd kon toveren, dan zou ik nu een essay schrijven over de liefde. Maar helaas. Dan maar in korte zinnen: je raakt de essentie aan denk ik. Wat betreft de liefde: wennen om als vrouw-vrouw naar buiten te treden: voor sommigen niet, anderen hebben daar nog steeds moeite mee, al is het vaak de achterban die gaat fronsen. Verder kan het een heel trots gevoel geven…
Mijn opa gaf mij een draai om de oren toen hij mij betrapte met zijn fokkonijnen. Ik vond het zo zielig, die beesten in een hok dat ik stiekempjes naar de hokken ben geslopen en ze er een voor een heb uitgehaald om ze te knuffelen. Na die klap op mijn hoofd duurde het nog een paar jaar. Toen werd ik vegetariër. Eten is handel, huisdieren zitten in je hart. Wat je eet, daar zorg je niet bij voorbaat goed voor. Nu ja, toch weer te lang. Moet gaan, tot later! Daan
Zelf geloof ik dat je bij lesbische of homoseksuele gevoelens valt op de overeenkomsten. Maar met het vreemde bedoelde ik niet zozeer het lijfelijke hoor, eerder – maar dat is weer een grote stap voorwaarts – het als lesbisch stel de wereld in trekken. Je kunt jezelf wel niet vreemd vinden, maar je wordt toch als afwijkend bezien. En bij wie krijg je dan steun? Juist bij je partner. Dit kan de relatie hechter maken. Of ontwrichten.
De bereidheid om altijd maar die verschillen te willen overbruggen bij de andere sekse kan moeizaam zijn. Intrigerend, opwindend zelfs maar ook moeizaam dus. Dus zal het ook een gevoel van thuiskomen kunnen zijn. Zij snapt je beter dan hem. Maar goed, dit brengt zoveel nuanceringen en tegenstrijdige gevoelens en gedachten met zich mee dat ik er ook allemaal van terug kan komen.
BTW: Afgrijselijk ja. Soms ervaar ik woede bij vrouwen die zich laten misbruiken door mannen. Zo makkelijk in hun vuile trucs trappen, naief, in een sprookje gelovend en niet kritisch blijven. Maar Sex Traffic is een terugslag, brengt mij tot inkeer want inderdaad: het beklemmende, de manier waarop je in de val wordt gelokt is uitermate inzichtelijk gemaakt. Het meisje wil even niet mee met de auto. Tuurlijk gaat ze mee.
Zoals ik al zei: beesten, beulen, onmensen die mensenhandelaren. Maar ik vond het wel over the top. Waar komt die agressie vandaan. ‘Schatje kom je eruit? Het ontbijt staat klaar.’ Die zullen er toch ook zijn? Aan de andere kant valt die verharding ook wel uit te leggen; krijg jij een band met je vee dan mishandel je ze niet. Stilstaan bij je gevoel, betekent dat je vak vaarwel moet zeggen.
@ Tijdrover: je schrijft: Wat mij de extra dimensie lijkt is dat het vreemd zal voelen, voor haar ook en dat je elkaar daar dan in vindt, Gek genoeg is dat vaak niet zo. Je kent je eigen lichaam als het goed is als geen ander, en dat andere lijf voelt dan heel vertrouwd, en toch spannend.
Het fragment in Sex Traffic: ik word zo verdrietig van die film. De ordinaire koehandel. Toen ik hoorde van de mishandeling van de koeien in de Veemarkt in Utrecht, en hoorde dat het ontkent werd, moest ik ook aan de meiden denken. Ze kunnen geen kant op, net als de koeien.
”Met zoenen overal. Je huid juicht, je hoofd joelt haar naam.” Geweldig! Intimiteit tussen vrouw en vrouw moet wonderbaarlijk schoon zijn. Er zullen ongelooflijk veel verschillen zijn tussen vriendschappelijk contact alleen of aangelengd met seksueel contact om het vriendschappelijke te bestendigen en het zelfs op een liefdesrelatie te laten lijken. Wat mij de extra dimensie lijkt is dat het vreemd zal voelen, voor haar ook en dat je elkaar daar dan in vindt, moet de liefde nog meer laten groeien. Tenzij die ander terugdeinst, of jij. (let wel: ‘jij’, heb het ook tegen het hoofdpersonage).
Ik sta soms versteld hoe afstandelijk vrouwen kunnen zijn jegens elkaar. Het was maar een klein momentje in die serie ‘Sex Traffic’ maar dat die zusjes naast elkaar sliepen nadat ze er weer een meedogenloze dag op hadden zitten, vond ik prettig. In ieder geval een paar uurtjes met iemand die je kan vertrouwen. Alhoewel de kans op doordraaien en vevreemding op de loer ligt naar verloop van tijd en je niemand meer naast je kunt verdragen.
Precies Daan, hoeveel schrijfers schrijven er niet in tweede, derde, persoon, terwijl z ehet eigenlijk over zichzelf hebben, en daar ook nog over liegen als het moet. Zo gek was mijn gedachte dus niet. Ik vond het een grappig stukje en vroeg me af of het wellicht autobiografische trekjes had.
@ Robert en Betty: of iets autobiografisch is, daarop krijg je meestal een vaag antwoord. Dat alles wat je schrijft bijvoorbeeld gebeurd is, maar niet noodzakerlijkerwijs door jezelf beleefd. En meer van dat soort opmerkingen. Dat ik het in de derde persoon heb geschreven, dat het onderwerp spannend is, wil niet zeggen dat ik het niet heb meegemaakt overigens ;-))) Zo, nu genoeg verwarring gezaaid? Gaan we nu weer aardig doen tegen elkaar?
Daan schrijft: "Ik schrijf meestal van uit de eerste persoon, nooit vanuit de derde. Toch vond ik deze geslaagd, zeer zelfs, maar dat komt door het onderwerp. En de spanning."
Betty vraagt: "Heeft het iets autobiografisch?"
Je hebt er weer eens niets van begrepen, Betty.
Heeft het iets autobiografisch? De foto van de Barbies is overigens heel mooi.
@ Beus: Dank je! En dat meen ik! Je leest goed, en je hebt je voorkeuren. Grappig dat dit in ieder geval een uitprobeersel was: ik schrijf meestal van uit de eerste persoon, nooit vanuit de derde. Toch vond ik deze geslaagd, zeer zelfs, maar dat komt door het onderwerp. En de spanning.
@ Theodora: Yes ma’am! ;-)))
haha, jij weet wel welke je uit moet kiezen 🙂
Mooi weer.
Ook mooi, maar die andere herhalingen vond ik veel mooier.
Dit is ietwat verward, zoals het liefdespel dat ook veroorzaakt, maar volgens mij moet er nog aan gesleuteld worden. Het leest niet makkelijk.
Het is kritiek met een hoge pet op voor jou.
Laat me maar. Het kan mijn bui zijn.
@ Moonfairy: dank je! Ook fijn hier weer te zijn, al vaar ik op halve kracht!
@ Robert: ik wil uiteindelijk de verhalen die ik zelf goed vind bij elkaar hebben. En ja: volgens mij is ook dit verhaal het waard om nogmaals geplaatst te worden ;-)) Ja, ik kan me indenken dat je met hem meevoelt. Dat deed ik ook. Maar dat hielp niet…
@ IJskastmoeder: ‘-)))
X 😉
Mooi verhaal, Daan. Plaats je het daarom voor de tweede keer? Of is er een andere reden? Ik kan natuurlijk ook wel met ‘hem’ meevoelen, dat begrijp je. Gelukkig trok hij eerst zijn kleren aan voordat hij de koude februarinacht in rende. Dubbel in de kou. Brrr.
Hey Daan
toen vondt ik het ook al een mooi verhaal
fijn je weer te zien
liefs Moon