(cartoon: Farida Laan)
Hij absorbeerde jaren lang alles wat er in mijn hoofd omging. Hij wilde niets liever dan mijn oude dagboeken lezen. Hij kende mijn verlangen naar rust, naar stabiliteit en naar heel veel mij toebehorend geluk, maar uiteindelijk bleek zijn hoofd en vooral zijn maag niet opgewassen tegen de gebeurtenissen in mijn leven.
Wij konden geen afstand van elkaar nemen. Het was alles of niets. Hij overvoerde zichzelf met mij en mijn leven en toen hij verzadigd was ging hij toch nog even door: Tot hij er bijna van moest kotsen. Juist op het moment dat ik hem zo nodig had – en ja, toen kon hij het niet meer opbrengen. Gek genoeg gaf me dat zoveel kracht dat ik hem keihard van mij af duwde.
Na een klassiek concert in Vredenburg, waar we met vrienden waren om zijn verjaardag te vieren, dronken we in theatercafé De Bastaard nog even een biertje. En daar gebeurde het: twee dagen eerder had hij gezegd dat hij misselijk werd van mij, van mijn problemen. En toen ik hem van me afduwde zei hij dat hij heel veel van me hield. Maar daar in de kroeg, daar zag ik temidden van zoveel vertrouwde gezichten ineens de felblinkende waarheid in het gezicht van mijn geliefde: hij houdt niet meer van mij.*
Hij werd niet misselijk van mijn verleden, hij durfde me er juist niet om te verlaten. En dat maakte me furieus. Ik was geen slachtoffer, hier was iemand bezig om haar leven op te bouwen. Medelijden is dan iets wat je helemaal niet kunt gebruiken. Ik ontplofte zoals ik nooit eerder en later ook nooit meer ben ontploft. Ik stond 10 centimeter hoger op mijn benen dan normaliter. ‘Jij houdt niet meer van me, maar je durft het gewoon niet te zeggen!’ riep ik door de Bastaard heen. ‘En uit medelijden blijf je bij me, je vind me zielig!’ wierp ik hem toe.
‘Niet doen, riep hij verbijsterd. ‘Laat je niet zo gaan’. Minachting op zijn gezicht. Het maakte me alleen maar bozer. Hier voor me stond iemand van wie ik zielsveel had gehouden. ‘Je hebt me overvoerd met aandacht, je wilde niets liever dan alles van me weten, en nu, nu ik uit het dal krabbel, nu is het ineens genoeg!’. Het leek alsof de muziek werd stilgezet. Alsof iedereen een stap naar achteren zette. ‘Je maakt jezelf belachelijk’ zei hij, ‘hou op hiermee’. Dat was de druppel. ‘Ik wil je nooit meer zien’, zei ik. Hij holde de kroeg uit.
Twee jaar later zit hij ineens bij me aan de bar, hetzelfde café. Hij vertelt over zijn relatie. ‘Heb jij dat ook, als je terugkijkt, dat je ineens ziet hoe goed wij het hadden?’, zegt hij plompverloren. ‘Wat bedoel je’, zeg ik verbaasd. ‘Nou, ik dacht altijd dat wij zoveel ruzie hadden, maar nu ik een relatie met haar heb, zie ik hoe goed wij het hadden. Zij zuigt me helemaal uit, ik heb soms haast geen energie meer. En ik denk dat ik op haar hetzelfde effect heb’.
Ik spoel de glazen aandachtig. ‘Wij hadden wél heel veel ruzie, en dat viel niet mee’, zeg ik. ‘We lieten elkaar niet los, gaven elkaar geen ruimte, en dat veroorzaakte hele heftige ruzies’. Hij kijkt me peinzend aan. ‘Maar hoe is dat nu dan, heb jij nu geen heftige ruzies dan?’ Ik kijk hem aan. ‘Nee, dat hebben we niet. We laten elkaar zijn, dat is eigenlijk het belangrijkste’. ‘Maar hoe komt het dan dat ik dat niet kan? Hoe kan het dat jij wel hebt geleerd van onze relatie en ik niet?’ Hij speelt wat met een bierviltje dat op de bar ligt.
Ik vertel hem dat ik na onze relatie wist dat ik nooit meer zover wilde gaan. Dat ik niet meer wilde versmelten op alle vlakken met iemand anders. Dat ik me zelfs had verzoend met de idee dat ik slechts lovers, en geen everlasting relationship zou hebben: liever dat dan nog een keer een symbiotische, alles verslindende relatie te hebben. En dat ik nu, in de relatie met mijn lief, zag dat je geen verlengstuk bent van de ander en niet verantwoordelijk kunt zijn voor het geluk van die ander.
Hij staat op en pakt heel even mijn hand vast. ‘Ik weet niet hoe het verder gaat, maar ik weet wel dat het goed is dat je dit allemaal tegen me hebt gezegd’. Ik zwijg. ‘Het ga je goed’. ‘ Ja, jou ook’, zeg ik tegen hem. Hij loopt langzaam de kroeg uit. Het laatste dat ik van hem zie is zijn gebogen rug.
Je moet er zelf alles aan doen om dat rugzakje met zorgen wat leger te maken. Een ander kan dat niet voor je doen. Door het lot van een ander aan dat van jou te koppelen kun je namelijk samen verdrinken. Of er op zijn minst kotsmisselijk van worden.
Voordaan / Daan Westerink
*Hij houdt niet meer van mij, uit Laat me alleen van Rita Hovink
Bewerkte versie van 6 maart 2006
Je ne sais pas,Daan.
Dan moet je eerst definiëren,wat je verstaat onder "goed’.
Gaat het goed M?
""De gebogen rug, de verbolgenheid, de woede en het verdriet tegelijkertijd.""
Zeer treffend.
En de wijze les: dat je niet verantwoordelijk kunt zijn voor het geluk van de ander! Jeg
Nee,maar hoe zit het met loyaliteit in een relatie?
gezegd dat ik nu drie keer per week vis en kip at (dat lustte hij niet dus dat aten we nooit).""
HAHA die H!!!
ERG!
Denk erom hoor!
Mag niet gebeuren!
Pas op jij!
Op jezelf!
Nooit doen Daan!
had ik toch al gelezen , blijft er evengoed om
@ Solvejg: ja, en dat moet ik me ook blijven inpeperen. Ook dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk! Daarover meer in een blogje deze week… Goed weekend!
Lieve Daan!! Wat te zeggen: herkenbaar wat betreft de verstikking van relaties. Heerlijk dat je nu een lief hebt met wie je jezelf kunt zijn. En de wijze les: dat je niet verantwoordelijk kunt zijn voor het geluk van de ander! En natuurlijk weer prachtig geschreven….
Dank je Red!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wat is dit toch ontzettend goed geschreven Daan.
@ ijskastmama: mee eens. En het gekke is: als iemand je hiervoor vantevoren waarschuwt en vertelt dat dit je te wachten staat, dan nog wil je het zelf ervaren. Het hoort er dus blijkbaar bij. Hoe pijnlijk ook…
Mooi, met een prachtige slotalinea. Wat is het toch jammer dat we soms eerst door de ellende heen moeten om tot fraaie inzichten te komen.
@ Theo: graag gedaan!!!
Voordaan,
"en niet verantwoordelijk kunt zijn voor het geluk van die ander."
Tnx
Machtig mooi verhaal en prachtigen reacties. Top.
@ Hoi Daan,
Mooi!
De gebogen rug, de verbolgenheid, de woede en het verdriet tegelijkertijd.
Ontnuchtering.
Een relatie. Het kost je veel en je krijgt er soms weinig voor terug. De vraag kan luiden: wat wil je? Heeft ook iets met je verwachtingspatroon te maken. Enfin, en niets verder.
Heb je de Nieuwe Ooster Begraafplaats in Amsterdam (de Watergraafsmeer) wel eens bezocht? Een monumentale begraafplaats. Er wordt medio 2007 een uitvaartmuseum geopend. Wellicht een bezoekje waard?
Je kent mijn verhaal en weet hoe de vader van mijn kinderen mij in de zeik heeft gezet, jaren geleden. Die klojo had het lef, een jaar na onze scheiding, om mij te bekennen dat hij het met mij toch altijd leuker had gehad dan met zijn huidige vrouw: "Ik mis jouw humor, je doorzettingsvermogen. En omgekeerd zul jij ook wel wat missen." (De brutaliteit!) Om hem te zieken heb ik alleen maar gezegd dat ik nu drie keer per week vis en kip at (dat lustte hij niet dus dat aten we nooit).
Moest ik even aan denken toen ik je blog las.
Vandaag sprak ik met iemand die zeker een nieuwe vriendin zal worden. Zij vertelde me haar over de grootste liefde van haar leven, dat ze nooit met hem zou kunnen leven. Dat ze elkaar kapot maakten. Nu lees ik dit, ik zal het haar ook laten lezen. Mooi!
Meeslepend en prachtig geschreven.
Meestal lees ik lange blogjes niet.
Weer mooi. Inhoudelijke reactie:
Je hebt toch vaak een ander nodig om te worden wie je bent. Mensen zijn vreemde wezens.
Ze bloeien, ze leven, ontplooien en verschrompelen.
Volgens mij zit je in de mooiste fase.
Hoi Daan, zoals gewoonlijk, jouw schrijfstijl snijdt door merg en been. Herkenbare situatie prachtig verwoord.