Prins Friso werd getroffen door een lawine en iedereen dook boven op de koninklijke familie. Ook werd flink gespeculeerd over de afloop: gaat de prins dood of niet, en hoe moet het dan verder met zijn moeder en met Mabel en haar dochters? Ik wilde niet meewerken aan de speculaties en vooral wilde ik gehoor geven aan de wens van de familie om met rust gelaten te worden. En daarom ging ik niet in op verzoeken van de media om commentaar te geven.
Ook toen kinderen en enkele volwassenen uit Lommel en omstreken verongelukten in Zwitserland, wilde ik niet meedoen aan uitzendingen. Ouders wisten nog niet eens of hun kind het had overleefd, of er stonden al verslaggevers ter plaatse. Net als bij het ongeluk van Friso vond ik het gewoon ongepast om zo kort na een heftige gebeurtenis familieleden en andere betrokkenen lastig te vallen.
Is dit een ethisch dilemma? Ik ben toch immers journalist en rouwdeskundige? En is nieuws niet gewoon nieuws, moet je kortom niet gewoon je verstand op nul zetten en met draaiende camera’s op pad gaan? En gewoon vertellen hoe dat is: je kind of partner verliezen na een ongeval? Het is toch gewoon je beroep?
Nee, dat vind ik niet. Het is niet de schuld van eindredacties of andere bazen dat verslaggevers op de stoep staan van nabestaanden. Niemand zei tegen de NRC journaliste dat ze de arts van Friso allerlei wetenswaardigheden moest ontfutselen. De enige die dat doet is de journalist zelf.
Mij is als redacteur vaak genoeg gevraagd of ik rouwadvertenties na wilde trekken. Ook weet ik dat sommige programma’s graag hadden gefilmd bij de uitvaart van de man die verwisseld was met een andere overleden man. Als ik ze had gebeld tenminste. Maar dat deed ik niet.
Ik ben geen aasgier, geen ramptoerist. Natuurlijk heb je recht op informatie, maar je hebt geen recht op het kwetsen van mensen. Je kunt een schooldirecteur voor je camera halen om een verklaring op te nemen over een busongeluk, maar je laat de ouders met rust. En een rouwdeskundige heeft daar al helemaal niets te zoeken. Wat kan je dan toevoegen, zo kort na de ramp? Niets.
Hoe zit dat dan met Alpen aan de Rijn? Ik was afgelopen maandag te gast bij zowel Omroep West als bij Editie.nl die stil stonden bij de herdenking van de schietpartij in Alphen aan de Rijn op 9 april 2011. Waarom deed ik wel aan die programma’s mee?
Omdat mij gevraagd werd iets te zeggen over het rouwproces van de nabestaanden van de 6 vermoorde inwoners, een jaar later.
Omdat er heel veel misverstanden over rouw zijn. Omdat het niet waar is dat een rouwproces maar een jaar duurt.
Omdat het niet waar is dat iedereen naar een hulpverlener moet. Omdat het niet waar is dat voor iedereen het leven door gaat.
Omdat het niet waar is dat kinderen er geen last van hebben omdat ze gewoon weer spelen. Omdat het belangrijk is dat iedereen de vraag krijgt: hoe gaat het nu met je, en wat heb je nodig.
En omdat het belangrijk is dat er geluisterd wordt naar het antwoord.
Daarom zat ik er. Een jaar later.
Alphen aan de Rijn, een jaar later
Daan Westerink
Laat een reactie achter