Rouwrandjes rond mijn vingers, en hoe hard ik ook boen, de zwarte aarde gaat niet onder mijn nagels vandaan. Strakblauwe lucht, een zuchtje verkoeling en ondertussen met de handen in de aarde: soms is er niets mooiers denkbaar. Heermoes, zevenblad, allerlei spontaan zaaisel waar we niet op zitten te wachten moet de grond uit. Ik trek en schep en vis wortels van het onkruid uit de rulle aarde. Door al dat wieden worden mijn gedachten gewiegd en denk ik aan niets anders dan deze nieuwe volkstuin die wij sinds kort de onze mogen noemen.
Twee meter voor mij worden boontjes, bietjes, knoflook en uien in de grond gezet. Afgelopen weekend heeft mijn lief de grond omgeploegd, daarna is hij begonnen met het planten van de dierbare gewassen. De tijd dringt, plantjes springen hun potten uit.
Een nieuwe tuin op het vertrouwde tuinderscomplex. Een kleine honderd meter verder en een hele andere wereld opent zich. Nieuwe gezichten, nieuwsgierige blikken, vriendelijke woorden maar ook een enkel argwanend woord ‘u doet toch wel iets aan dat zevenblad?’ Erfenis van de oude bewoner, die het zevenblad niet te lijf ging of kon. De Romeinen aten het, maar voor de moderne mens is het niets anders dan overlast. En ja, we halen het weg, maar nee, niet op de door u gewenste manier. Geef ons een kans, het komt allemaal goed.
Onze buurman blijkt dezelfde achternaam te dragen als mijn moeder. Dat is bijzonder, want deze komt, behalve in bepaalde delen van Overijssel, niet veel voor. We graven in onze verledens, en komen uit op een plaats in Twente, en besluiten dat we achter-achter-achter-achter neef en nicht zouden kunnen zijn. We lachen, en het voelt direct goed. Net zo goed als het nieuwe tuinnummer, dat correspondeert met de leeftijd van mijn vader toen hij stierf. Pa geeft dus ook indirect zijn toestemming voor deze volkstuinverhuizing.
De overbuurman is een oude bekende, al heb ik nog nooit een woord met hem gewisseld. Hij kwam heel vaak bij Joop over de vloer, de vorige eigenaar van ons huisje. Jopie is twee maanden geleden heel plotseling overleden. Een volkstuinder van de oude stempel, iemand die er dag en nacht was om voor zijn plantjes te zorgen. En die er ook was voor ‘ de sociale contacten’, overal had hij wel een praatje voor een maatje.
Ik sta de heermoes uit de grond tussen de roosjes te trekken. Een rijtje keurige rozenstruikjes, waarvan we eigenlijk niet weten wat we er mee moeten. Onze vorige tuin was niet bepaald een nette tuin. Wel goed onderhouden, maar met veel wilde planten, met ruige borders, en zonder zwarte aarde. Waar tuinders van de oude stempel de hele dag door schoffelen, bedekt mijn lief de aarde met bladeren en met compost, zodat de grond niet uitdroogt en verarmt. Het voordeel hiervan is dat de wormen zich er als een koning te rijk voelen, en de grond heerlijk los woelen. Daar kan geen spade en hark tegenop. Een keurig rijtje rozenstruikjes achter een keurige heg past dus niet echt in het plaatje zeg maar.
Overbuurman kijkt me goedkeurend aan. ‘Mooie roosies he?’. Ik aarzel. Utrechtse humor ligt soms voor het oprapen, maakt hij een grapje? ‘Ja, ze zijn prachtig’, zeg ik voorzichtig. ‘Ah ja joh, die roosies heb ik aan Jopie gegeven, want ze waren veuls te groot voor mijn tuin. De kweker had mijn de verkeerde verkoch’. ‘Ze zijn prachtig’, doe ik de waarheid geweld aan. ‘Welke kleur hebben ze?’. Buurman lacht. ‘Rood. Rooie roosies’. ‘Dan is het goed,’ zeg ik ‘want ik heb een hekel aan gele.’ We zwijgen en kijken naar de roosies. ‘Ik mis ‘m,’ zegt hij dan ineens. ‘ Ik zag ‘m iedere dag. Altijd effe kijken of hij er was, effe wat drinke, prate, en nou is ie er niet meer.’ Ik knik ‘’t Is snel gegaan hè, met Joop’.‘ Ja, snel ja. En nu mis ik hem. Echt woar, ik mis ‘m echt.’
De roosjes laten we staan. We doen er niets aan. Ze zijn van Joop, en dat blijven ze. Sommige dingen moet je niet veranderen.
Ha Koen! Nee, geen asperges, daar staan nu bieten, boontjes en courgettes. Tijd voor een nieuwe foto! Leuk Koen, jouw blik. De roosies staan ook bijna op uitkomen!
rechtsonder, heb je een aspergebedding gemaakt?
Hoi Flax! Je gedachten reiken tot Utrecht, terwijl er donkere wolken (ook) boven ons volkstuintje hangen. Heb je wel eens gedacht aan een kas(je)? Veel plantjes voortrekken, dat scheelt een hoop en is erg leuk om naar te kijken!
Mooie bijdrage!
Toen ik jong was had mijn vader een volkstuintje, ik zou zelf graag willen. De laatste paar jaar probeer ik wel een beetje te kweken, meest tomaten en paprika’s. Met het Noord-Zweedse klimaat moeten we helaas wel de woonkamer opofferen totdat het warm genoeg is om alles naar buiten te verhuizen (ergens in juni).
ik kom je even groeten…!!En een hart onder de riem steken!
Wat nooit meer zichtbaar is
toch nog altijd voelbaar
Je woorden ontroeren me.
Daan, ik denk zo. De ruwe woorden lagen klaar, ’t was alleen even puzzelen:
Wat niet zichtbaar is
De tedere hand, die snoeit
De knieën van de tuinman
De ogen en de rozen
Vier, vijf ogen
Rode ogen
Wat je ziet
De rozen, van haar schoot
De tedere hand
De knieën
De ogen
Blauw
Wat wordt
Het botten, het bloeien
de rozen die groeien
tot in de hemel
Oehhh… Daan!
Wat mooi allemaal.
Wacht het borrelt nu,
even het vuur wat lager,
daar is de heilige geest….
Het zijn je ogen Nicolaas, die doen het hem. Dank voor het kijken. Joop heeft zijn roosies nog gesnoeid in februari. Ook dat had je goed.
Mooi verhaal Daan.
Met Joop ging het zo snel, dat de rozen deze winter keurig werden teruggesnoeid. Door Joop zelf? Joop’s laatste snoei… (en nu maak ik het wellicht te mooi, sorry Daan, ik laat me even gaan)
Wat ook lief is: het skatend Kleindaantje dat een hegplukje fatsoeneert 😉
wat me bij de Utrechtse tongval steeds te binnenschiet, is het: jochie ( met de lang aangehouden oh..)
‘Jochie’, tegen een volwassen man, ’t is goed. doe maar zo, jochie!’
Roosies van joop altijd goed!steady on doorgaan…
Beus: je bedoelingen zijn goed. Je krijgt gewoon al pijn in je rug als je aarde ziet denk ik!
Starry Night: als jij de bubbels meeneemt vind ik het best om hard te werken 😉
Prachtig blog. Ontroerend, puur, en ik zou er bijna zin van in tuinieren krijgen. Bijna…. Weet je wat? Ik leun achterover en jij tuiniert. Ja, zo ist goed;-).
@Door & Daan: klinkt negatief, maar is niet zo bedoeld.
Ik zelf vind tuinieren 3x niets.
Ieder zijn meug. Leuk voor je, Daan.
demio: als je maar kunt genieten!
prom: soms heel fijn
jacob: mien lief hef een gek wief 😉
dat wordt werken Daan wens je lief niet te veel pien in het lief. Wordt vast heel mooi .
Mooi stuk, Daan.
Utrechters zijn (soms) fijn volk.
Mooi verhaal Daan. Bijna mijn hele familie tuiniert … maar ik niet 😉
@ Doortje: ik denk dat Beus geen tuinder is. Ja, mooi, die tuin die ons toevalt! Dank.
@ Jos: dat hebben ze wel! Maar ik accepteer ze.
@ MO: dit is de nieuwe datsja. Moet nog eigen worden…
@ Antoinette: Dank je, inderdaad, het smaakt verrukkeluk, of zou dat komen omdat je je eigen liefde proeft?
@ Heer Lot: het is fantastisch. Zou iedereen moeten doen. Zitten of spitten: genieten onder de blote lucht.
jij moet een lekker gevoel hebben als je zo in je tuintje bezig bent 🙂
Veel plezier met jullie nieuwe tuin. Zelf geteelde groenten heerljk.
He ja, lekker zo’n volkstuin, als je er tijd voor hebt! Dat huisje, is dat de datsja uit je infoblok?
Die roosies hebben vast geen doornen…
deze tuin is jullie toegevallen. Dat wordt een fantastische tuin!
Beus,
je klinkt volgens mij negatiever dan je bedoelt.
Dag Beus,
We tuinieren er inmiddels al zeven jaar, nu dus een maand een nieuwe tuin. En de last is licht. Het hoofd vol, dan naar de tuin. En het schrijft er ook heerlijk trouwens. Bloggen lukt daar niet, en dat is ook ineens helemaal niet zo erg 😉
Aanvankelijk vast erg leuk, later een last op je schouders.
Dat boek moet wel op tijd af.