Piet van Asseldonk schrijft op het weblog van de NOS: ‘Het kan haar calvinistische arbeidsethos zijn, haar bijna spreekwoordelijke plichtsbetrachting. Evengoed kan er, na het tragische skiongeluk van haar zoon Friso, sprake zijn van ‘een vlucht in het werk’ . Duidelijk is : koningin Beatrix gaat dóór. Ook toen haar man prins Claus zich in 1982 ‘met klachten van depressieve aard’ – het begin van een lange ziektegeschiedenis -in een kliniek in Bazel liet opnemen deed ze dat.’ *
Het zal maar over je gezegd worden. Zonder hoor of wederhoor. Stigma naar stigma schrijft Van Asseldonk op. Vluchten in het werk? Calvinistische arbeidsethos? Plichtsbetrachting? Van Asseldonk lijkt de koningin hiermee te veroordelen. Terwijl geen van bovenstaande waarschijnlijk waar is.
Een stigma maakt dat mensen verkeerd begrepen worden. Je duwt ze in een hoekje. Hoezo vlucht in het werk? Of denkt Van Asseldonk ook dat je eerst alles ‘moet doorleven’, en alles moet ‘verwerken’ voordat je weer aan de slag kunt gaan?
De praktijk en onderzoek laten zien dat werk een houvast kan zijn in tijden van verlies. Net als school, sport, vriendenbezoek, et cetera. Als er een balans is tussen de confrontatie met het verdriet enerzijds en afleiding anderzijds, is de pijn vaak beter te dragen.
Een pijn die overigens veel langer duurt dan de omgeving denkt. Dat koningin Beatrix op 30 april mogelijk toch straalt zegt overigens niets over haar gevoel. Of over haar ‘proces’, whatever that may be. Ze heeft herhaaldelijk aangegeven zich getroost te voelen door de reacties van mensen. Zo zal ze zich ook getroost en gedragen weten als ze verschijnt op Koninginnedag.
Een dag die ondanks het ongeluk van prins Friso gevierd mag worden. Want als het verdriet er mag zijn, ook van een journalist, dan mag er ook gelachen worden. En hoeft niemand meer te praten over arbeidsethos, plichtsbetrachting en vluchten in het het werk.
* Lees hier de rest van het NOS-artikel.
Daan Westerink, 9 maart 2012
@Tamara: Dat Tamara, helemaal mee eens! Voor de een is het werk afleiding, voor de ander is het teveel, kortom: het is altijd maatwerk en je kunt geen algemene conclusie trekken. Groet!
Ik vraag ik me af wat Piet van Asseldonk zou doen als hij in zo’n (soortgelijke) situatie zit?
En al zou Beatrix wegvluchten in haar werk… NOU EN? Als dit voor haar een manier is, waarom niet? Ik zeg: leven en laten leven!