Boos is ze. Zomaar ineens staat Julia er helemaal alleen voor. Met twee kleine kindjes. Haar grote liefde, die beer van een vent, zomaar plotseling weg. Omgevallen. “Wat moet ik nou”, zegt ze. “Wie ben ik zonder hem.” Ze huilt. Balt dan haar vuisten. “Ik huil mezelf iedere avond in slaap. Ben zo verdrietig. Maar ook zo ongelooflijk kwaad. Waarom gebeurt mij dit? Wat moet ik nu? Ik voel me echt zo door hem in de steek gelaten.”
“Een boze weduwe past niet in het plaatje, denk ik.”
Veel tijd om te rouwen heeft ze niet. Zij en haar man werkten in hun eigen restaurant. Ze kan het bijltje er niet bij neergooien. Er moet zoveel geregeld worden. “Allerlei verzekeringspapieren lagen klaar. Zodat we ons later geen zorgen hoefden te maken. Maar later is nu. Als ik niet werk, is er geen geld. Terwijl ik het liefst nu zou stoppen. Maar ja, dat kan dus niet. Ik heb nooit nagedacht over dit rampscenario. Zonder hem. Alleen met de kinderen.” Julia schudt haar hoofd. “Ik praat er niet met anderen over hoe boos ik me voel. Iedereen heeft medelijden met me. Een boze weduwe past niet in het plaatje, denk ik. Ik voel me er heel schuldig over. Probeer die gevoelens de hele dag tegen te houden, maar iedere avond knal ik haast uit elkaar van woede. Is het wel normaal wat ik voel?”
Lees verder op Ik mis je.
Laat een reactie achter