Onzichtbare rouw

De ouders van Jelle gaan uit elkaar als hij nog maar heel klein is. Er is dan in de verste verte nog geen sprake van co-ouderschap of van een omgangsregeling, dus wordt hij toegewezen aan zijn moeder. Zo gaat dat. Zijn vader ziet hij in de jaren daarna nog maar sporadisch. En dat is pijnlijk. Hij houdt van zijn vader. Mist hem. Gaat daarom maar zo vaak als hij kan de buurman helpen, die boer is. Praat er met niemand over. Als Jelle 16 is, overlijdt zijn pa. Zijn moeder kan hem niet troosten want ze is nog steeds boos op zijn vader. Vindt hem de grootste engerd op de hele wereld. Dus gaat hij zo vaak als hij kan de buurman helpen met zijn koeien. Mist zijn vader meer dan ooit, maar ja, aan wie kan hij dat kwijt? Niemand ziet zijn verdriet. Onzichtbare rouw.

Monique kan zich niet herinneren dat er ooit gelachen werd in huis. Het enige lichtpuntje in haar jeugd zijn de woensdagmiddagen, als oma langskomt. Die wiegt haar wel eens in slaap. ’Hoe kan het dat ik zo verdrietig ben terwijl mijn ouders mijn leven verpest hebben? Hoe kan het dat ik ineens weer over mijn moeder droom terwijl ik haar uit alle macht uit mijn leven gedacht heb?’ Ze moet huilen. Volgens haar kun je alleen rouwen als je heel veel van iemand gehouden hebt. ‘Mijn ouders hielden niet van me, hebben me geestelijk en lichamelijk kapot gemaakt, dus kan ik niet verdrietig zijn nu ook mijn vader dood is gegaan’.

Lees verder op Ik mis je.

Over Daan Westerink 515 Artikelen
pedagoog (MEd), rouwdeskundige, docent en onderwijsontwikkelaar, publicist, mediator, trainer en social media expert.

Geef als eerste een reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.




WordPress Anti-Spam door WP-SpamShield