Sommige levens beginnen als sprookje, maar worden al gauw een nachtmerrie. Kleine Bob wordt in de jaren zestig geboren. Hij groeit op met twee oudere zussen en een jonger broertje. Gelukkige jaren in een groot huis, liefhebbende ouders, geen vuiltje aan de lucht. Tot Bob’s moeder ineens uit het leven gerukt wordt, geschept door een auto en op slag dood. Bob is 8 jaar oud. De schok is te groot, er wordt thuis niet over zijn moeder gesproken. Zijn vader probeert zo goed en kwaad als het kan zijn vier jonge kinderen op te voeden. Bob speelt steeds vaker buiten.
Als een jaar later een nieuwe vrouw aan hem wordt voorgesteld, snapt Bob daar maar weinig van. Vol onbegrip kijkt hij toe hoe hij, zijn broertje en zussen hun kamers en speelgoed met de kinderen van deze ‘nieuwe moeder’ moeten delen. Bob verzet zich hevig tegen deze invasie. Zijn vader probeert met hem te praten, maar het lukt hem niet zijn zoontje te overtuigen dat dit echt ‘de beste manier is om door te gaan.’ Zijn vader zegt namelijk dat zijn nieuwe vrouw heel lief is, en heel goed voor hem en zijn zussen wil gaan zorgen. Waarom merkt Bob daar dan niets van?
Op een dag wordt hij naar een groot huis gebracht, ver buiten de stad. Internaat, noemen ze dat. Voor onopvoedbare jongens, zegt zijn stiefmoeder. Om tot rust te komen, zegt zijn vader. Soms mag hij een weekend naar huis. Dan lijkt het even alsof alles goed is. De wereld vergaat voor de derde keer als hij te horen krijgt dat zijn vader een hartaanval heeft gehad. Hij snapt als hij thuis is pas dat zijn vader dood is. Nu is hij wees. En hij is nog maar vijftien.
Bob, zijn zussen en broertje willen dolgraag dat hun vader bij hun moeder begraven wordt maar zijn vrouw steekt daar een stokje voor. Haar man, hun vader, wordt begraven in een nieuw graf, waar zij later ook komt te liggen. Bob gaat in de overleefstand. Hij slaat zich door het internaat heen, heeft een goed stel hersens en rondt een opleiding af als maatschappelijk werker. Naar huis gaat hij haast nooit meer. Het ooit zo lichte, statige pand vervalt, de gordijnen zijn er meestal dicht.
Hij werkt zich te pletter. En een paar jaar later gaat het mis. Het onverwerkte verlies gaat hem dwars zitten. Hij kan zich niet hechten aan een geliefde, zorgt dat hij altijd degene is die het uitmaakt, zodat hij de pijn voor is. Hij is onrustig. Wil altijd daar zijn waar hij niet is. Kan zijn baan niet aan. Met zijn zussen en broer gaat het een stuk beter. Bob vraagt zich af hoe dat kan. Waarom kan hij niet over de dood van zijn ouders heen komen?
Op een zomerse dag staat Bob op de begraafplaats. Hij gaat eerst naar het graf van zijn moeder. Praat wat tegen haar. Loopt dan naar zijn vader. En krijgt voor de vierde keer de schrik van zijn leven. Het graf wordt geruimd, staat er. Over een week. Met instemming van de erfgename.
Wist hij op eerdere rampen niet zo goed te reageren, nu weet Bob heel goed wat hem te doen staat. Hij belt zijn stiefmoeder op en hoort na jaren haar stem weer. Hij vraagt of het waar is. ‘Ja, het graf wordt geruimd.’ Bob vraagt waarom, zij wilde er toch ook ooit begraven worden? En waarom heeft ze hem, broer of zussen niet ingelicht? Zijn stiefmoeder is heel kort. Begraven is niets voor haar, zegt ze, en het graf bezoekt ze nooit. En waarom zou ze Bob, zijn broer en zussen inlichten. Die geven toch niets om haar, waarom zou zij dan iets om hen geven?
In Bob gaat een heel klein lichtje schijnen. Hij vraagt wat er gebeurt met de overblijfselen van zijn vader. ‘Die gaan ze in een anoniem graf herbegraven, zegt ze. ‘Helaas kan ik jullie niet vertellen waar, dag Bob.’ Dezelfde dag staat Bob op de stoep van de beheerder van de begraafplaats. Deze krabt achter zijn oren van verbazing als hij het verhaal van Bob hoort. Maar ja, de vrouw van Bob’s vader is toch echt de erfgename die het voor het zeggen heeft.
Dan bedenkt Bob een plan. Als zijn stiefmoeder afstand doet van de overblijfselen van zijn vader, mag hij zich daar dan niet over bekommeren, als bloedeigen zoon? De beheerder grijnst. En gaat alles uitzoeken. En een week later valt de officiële bevestiging op de deurmat dat Bob, broer en zussen hun vader mogen herbegraven. Bij hun moeder.
Op een koude dag in december staan er een heleboel mensen op de begraafplaats. Vier broers en zussen brengen hun vader naar hun moeder. Na meer dan dertig jaar zijn ze weer samen. Vier paar handen strelen de kist. Bob, zijn broer en zussen spreken bevrijdende woorden. Er wordt gezongen, gehuild en gedronken. Op het verleden. Herinneringen komen boven. Ondanks alles is het een feestje.
Daarna gaan ze met zijn allen naar Bob’s huis. Daar staat de soep klaar die hun moeder altijd maakte. En de gehaktballen van hun vader. En er is champagne. Maar vooral krijgt Bob heel veel ruimte om nu eindelijk goed afscheid te nemen. Met woorden. Hij kan beginnen met een nieuw hoofdstuk van zijn leven.
De naam Bob is om privacyredenen gefingeerd
Lieve Bob. Ik wens dat je durft te kiezen de liefde in relatievorm toe te laten. Je ouders zijn nu dankzij jou! herenigd vanuit liefde en samen verbonden. Ook jij verdient het!! om het leven samen te mogen delen met de juiste partner. Gun jezelf die kans. Angst is begrijpelijk voor het verstand vanuit het Vermijden.. van nog meer evt verlies (datgene wat je niet wilt/wil voorkomen/controleren). Echter destructief voor je hart die wil juist Bereiken…. en wel het allerbeste voor jou! (Datgene wat je nodig hebt/ behoefte aan hebt) Je hebt bewezen dat je in staat bent om vanuit liefde voor je ouders ze samen te herenigen en te verbinden. Dus je kan het heel goed zelfs:verbindingen realiseren!
Nu voor jezelf lieve schat. Ik visualiseer dat je dezelfde daadkracht vind om je open te stellen vanuit Bereiken. Zodat er voor jou nog een bijzonder mooi liefdes sprookje op je pad komt. Zou zomaar kunnen dat je onbewust jezelf een prachtkado gegeven hebt ; de juiste acties vanuit liefde met openheid en oprechtheid wat je als geen ander kan in je werk en tbv anderen en je ouders. En het kado is inzicht en erkenning aan” dat deel in jou wat Vermogen om verbindingen te maken heet”? Als je een eerlijk mens bent (en dat ben je!!) Is het vanuit eerlijkheid nu tijd dat je ” dat deel vermogen” wat je dus bezit nu niet in de kou laat staan/of zelfs in de steek laat… maar liefdevol inzet voor jezelf en je eigen welverdiende geluk. Een beetje angst is functioneel anders echter de kunst is om het een beetje te (maken) en laten zijn als wijze raadgever (je gezonde verstand zodat we dingen niet roekeloos doen in het kostbare leven) echter geef het eerlijk de plaats en ruimte die het verdient in jezelf maw geef het niet de macht om je te behoeden voor juist datgene wat je HART verdiend en nodig heeft. Ik hoop dat je hier iets aan hebt, het komt in ieder geval uit een oprecht en liefdevol hart wat jou het beste gunt. En ook dit hart heeft uit eigen ervaring gestruggeld met onderwerpen als verhoudingen mbt angst het bewust en onbewust voeden en mijn leven laten bepalen waar mijn Hart niet gelukkig van werd. With love.
Ps. Daan prachtig verwoord! Op naar het vervolg van dit verhaal/sprookje voor Bob met een prachtige gebeurtenis voor hemzelf.
Herkenbaar! Erg mooi beschreven.
@Jos: Dank je wel, Jos!
Wat een verhaal. De tranen staan in mijn ogen…
goed gedaan, wat een takketrol die stiefmoeder
@Bob: Jij zo ongelooflijk bedankt Bob!
Dankjewel Daan (nogmaals) voor je prachtige vertaling van mijn verhaal! En wat een prachtige en liefdevolle reacties, he? Dank jullie wel… Groetjes Bob
Wat heb je dit verhaal mooi geschreven Daan. Je nam me er helemaal in mee. Geweldig dat Bob zijn kracht heeft teruggevonden op deze manier. Een paar weken geleden hoorde ik Marinus van den Berg in een lezing zeggen: “Het is nooit te laat voor rituelen.” Dit verhaal is daar een duidelijk voorbeeld van.
@Susan: Bob is heel blij, net als zijn zussen. En hij is trots op zichzelf, heeft hij me laten weten vandaag…
@Yvonne Schreuder: Bloos bloos. Dank je wel. Ja, ik observeer heel graag. Ga uit van het verhaal van de ander. Dat er mag zijn. Die herkenning is geweldig. Dank!
Wat fijn voor Bob en zijn familie. :’)
Prachtig beschreven Daan .
Elke keer weer ben ik onder de indruk van je heldere invoelende artikelen….je observaties van alledag over mens-zijn,ons omgaan met verlies,rouw,afscheid ….en nog veel meer waar ik mezelf en anderen in terug zie.
Genot om te lezen en heel herkenbaar.
…..dank je wel…blij dat ik je blog ontdekt heb.
Yvonne
@Alice Gerritsen.: De liefde heeft gewonnen 🙂
@Linda de Graaf: @Linda de Graaf: Dank je wel, Linda, daar ben ik heel blij mee!
Uiteindelijk wint de sterkste!!!
Prachtig verhaal, mooi geschreven!