Oude heks of bezorgde 65 plusser?

Als we de buurtsuper binnenwandelen rennen de meiden direct naar de groenteafdeling. We doen onze regenmutsen op! Roepen ze opgewonden. Het is inmiddels een ritueel. De plastic tasjes doen ze op hun achterhoofd, als een soort slappe puntmutsen, en het bezorgd ze een onsterfelijk gevoel. Kom op! We gaan naar Ha-hans! En weg zijn ze. Drie meisjes van vijf en zeven jaar op zoek naar hun held Hans, werkzaam bij de grootgrutter. Natuurlijk heb ik ze al duizend keer verteld niet de plastic tassen OVER hun hoofd te trekken omdat ze anders kunnen stikken. Twee gefronste voorhoofdjes is het gevolg: JAHAAA, dat doen wij ook niehiet! En ik zit er boven op, dus het mag.. Als ze hun idool gevonden hebben klinkt door de supermarkt: Hansie, Hansie! Gevolgd door: heee meiden! Zijn jullie er weer? Dan volgen een paar rondjes rennen (door de meiden) en door hard gelach (Hans). En dan eindigt het meestal in mijn smeekbede: dames, dames, ik heb alles, komen jullie mee naar de kassa? Zo ook deze keer. Als ik alles afreken, gaan de jonge dames nog even in de videohoek zitten. Met de plastic zakjes nog als trofee op het achterhoofd. Een oude dame (in mijn wijk is er geen sprake van grijze golf maar een grijze tsunami) staat bij de kassa naast de mijne. Opeens stuift ze weg van de kassa. Nee, nee nee, roept ze. Ik kijk om en zie haar nog net met wapperende handen op de meiden aflopen. Die kijken verschrikt naar het dreigende gevaar. Voor ze het door hebben graait de vrouw de plastic zakjes van hun hoofd. Ze zwaait met haar wijsvinger voor hun neus en zegt met luide stem: dat is zooo jammer, dat jullie dát nou doen! Dat mag niet hoor! Dan kun je het benauwd krijgen! De oudste zegt heel rustig: maar mevrouw, we doen de zakjes niet over ons hoofd, u hoeft ze niet af te pakken! Nee, nee! Roept de mevrouw, ik wil het niet hebben! En met een ferm gebaar propt ze de zakjes in de vuilnisbak. Ondertussen ben ik naar haar toegelopen. ‘Wat doet u nu mevrouw? Van mij mogen ze die zakjes op hun hoofd houden! ‘En dat vind ik nou jammer’ zegt de vrouw . Hoezo nou jammer, dat heeft er toch niets mee te maken? Jammer is het dat zij zich er zo onbeholpen mee bemoeit, dat haar vingers direct handelen en dat ze niet om zich heen kijkt of ze haar zorgen met de verantwoordelijke ouder kan delen. Maar nee, mevrouw weet het gewoon beter. ‘Ik vind het vooral jammer dat u zo hardhandig ingrijpt zonder te luisteren. Die meisjes weten heel goed wat ze mogen, en ik ben er bij. Dus mogen ze zakjes op hun hoofd.’ Ik pak drie nieuwe zakjes bij de kassa en geef ze aan de meiden. De vrouw sputtert nog wat tegen, en beent dan weg naar haar man. Drie paar ogen kijken mij vervolgens verontwaardigd aan. ‘Dat is niet leuk van die mevrouw’, zegt de jongste. ‘Wij weten heus wel wat gevaarlijk is’ zegt de oudste ‘ze pakte ze zomaar van ons hoofd, ik zei nog dat we ze niet over ons hoofd deden, maar ze zei alleen maar: nee, nee, nee’. De hele weg naar huis wordt over het voorval gepraat. Met de nieuwe zakjes op hun hoofd. Misschien bedoelde deze vrouw het goed en wilde ze drie meisjes behoeden voor HET GROTE GEVAAR. Maar je hoeft een kind niet de stuipen op het lijf te jagen om ze iets bij te brengen. Dat kan heus anders.