’s Avonds in bed komen al haar diepe gedachten naar boven. Overdag is ze een vlinder die fladdert van vriendin naar de tuin, van de stenenverzameling naar de Donald Ducks. Altijd rent ze rond en soms hoor je dan de hoge tonen van haar aanstekelijke lach. Nooit is ze bang, en na een valpartij komen er wel tranen maar staat ze zo weer op eigen benen.
Tot het avond is.
In bed komen de gedachten in haar hoofd die in haar voorhoofd een denkrimpel veroorzaken. Over het leven en over ná dit leven. Over de golven, waar die eindigen. Over wie er voor het huis zal zorgen als iedereen dood gaat. Wie er voor haar gaat zorgen als haar vader en ik dood gaan. Waar zij en haar zus dan gaan wonen. Maar wat als haar oom en tante dan ook doodgaan, waar gaat zij dan naar toe, en waar gaan haar nichtjes en neefjes dan naar toe?
De gedachten mogen stromen, en dus komen ze. We luisteren geduldig, en langzamerhand ontspant het kleine lijfje. O ja, jullie zijn niet ziek, dus is het niet logisch dat jullie snel doodgaan. O, ja, eb en vloed, het water stijgt, en dus daalt het ergens anders. En o, ja, als jullie er niet meer zijn, dan wordt er voor mij en mijn zus gezorgd.
Ik zie een wimper op haar wang liggen en zij mag een wens doen. Daarna gaat ze slapen. Na driehonderd dikke zoenen.
De volgende dag zoek ik in haar la naar een elastiekje voor in haar haar. Mijn oog valt op een briefje. In haar kinderhandschrift staat : ‘Ik wens dat mijn opa en oma niet doodgaan’.
Vanavond maar weer verder praten.
Door: ik kwam het briefje vandaag weer tegen. En nam de raad ter harte. Direct gescand, om te bewaren. Zie boven aan het blog… Daan
Dat was de echte daan, nu nog een zoen voor alle reacties hierboven. Tot later! Daan
Jezz, sister in some wars 😉 Wat een symbolische periode om te stoppen: 1 jaar en 1 week: alle seizoenen meegemaakt, alle stormen en stiltes geproefd, en daarna nog even liggen bijkomen. Ik ga je missen hier, maar ben zelf ook al daanig losgeweekt ;-(x)
Kus, en dank voor je gedachten. Daan
🙂
(Vergat me te abonneren en wil toch een beetje in de buurt blijven. Dag Liefie, wij komen elkaar nog tegen, weet ik zeker. Succes met alles, laat je het me weten, hoe het gaat en zo?)
Daan, ik had deze helemaal niet gezien! En die is zo mooi!
Wat doe je dat mooi met je dochter.
Ik weet dat ik eens een gesprek begon dat mijn ouders misschien mijn ouders niet zijn (de melkboer-variant :-)) en mijn vader vond dat helemaal niet zo’n prettig idee, ik geloof dat we ruzie kregen.
Raar ging het soms bij ons thuis.
Wat mooi opgeschreven, wat fijn dat jij haar mama bent!
En verder kom ik je gedag zeggen.
Het is nu een jaar en een week later en ik laat Jezzebel in stilte en op eindeloos lange benen nu toch haar eigen weg gaan.
Dank voor alles dat je met me deelde, en de keren dat je op stond, soms stonden we zij aan zij, elkaar rugdekking gevend. Wat vond ik het fijn om hier te zijn, omdat jij er bent.
Dankjewel Daan.
Lieve kus.
Hallo Daan! Schiet het al wat op met je boek?
Als kind had ik dit ook en ik heb het met vlagen nog steeds. Als zeven jarige schreef ik het al op in een schriftje en daar ben ik niet mee opgehouden. Gedachten worden in je bed alsmaar ingewikkelder en dan kan je niet meer slapen…
Prachtig, Daan.
Ontroerend.
Mooi verwoord, erg herkenbaar ook :-))
kinder angsten en rituelen
wat kan het leven toch ontroerend mooi zijn
Komt me bekend voor die kinderangstjes die bij sommigen nooit weggaan (omdat ze bij mensen horen) denk ik, voel ik.
Daan, zaterdag waren we bij Helen en Popko voor een healing voor de aarde. Heel bijzonder was dat.
Groetekes
Mooi opgeschreven.
Ja, zo is het.
de essentie van het leven….dat willen kinderen weten…..fijn dat je haar antwoord geeft, het is zo belangrijk voor kinderen goede antwoorden op dit soort vragen te krijgen….. want vanmiddag vroeg een kind aan haar moeder: "Mam, hoe wordt stof eigenlijk gemaakt?"…en de moeder antwoordt: "Zeur toch niet altijd zo!"..zucht zucht zucht…
het kind keek mij aan..met een blik van wat doe ik hier nu verkeerd aan?
Ik had moeite m’n mond dicht te houden….
jeggroet
Lief en mooi verhaal.
Herkenbaar ook, toen ik 6 tot 8 was had ik ook dit soort gedachten. Onze kleine neemt na 19.30 u ook de dag door, maar dat is nog onschuldig en gaat over schapen, apen en koeien en creche, spaghetti en papa en mama.
Fijn dat je erover kunt praten met haar. En logisch dat die angst er is. Je weet wel waarom.
Ach, de lieverd. Fijn dat ze haar gedachten met jullie deelt.
@ de quelques petits mots
que les autre n’ont pas
Ontroerend
Ingetogen geschreven, warm. De gedachten blijven: ook als je zelf ouder en ook je kinderen groter wordt. Het gesprek eindigt pas als de dood ons scheidt. Voor anderen is dat trouwens het begin. Maar ook dan blijft het gemis en verdriet.
en dat briefje gaan jullie natuurlijk wel bewaren.
groet D
Ja mooi. Een beetje vooraf rouwen.
Lief, lief lief. Dank.
Heel herkenbaar Daan. Zoonlief kan daar ook vreselijk mee zitten….
O, ik leg mijn hand op mijn hart.
Wat ontroerend geschreven.
Wat kan groot worden soms spannend en angstig zijn en dan is het goed te weten dat je moeder (en vader neem ik aan) er is om zacht tegen aan te vallen.
Ontroerend.
Groeten, Henk