De twee jonge mannen en een vrouw lopen samen met mij de lift in. De vrouw drukt op een knop. Niemand volgt. We willen blijkbaar allemaal naar de twaalfde verdieping van dit ziekenhuis in Overvecht. Afdeling psychiatrie
Ik kijk naar de vloer, en dan heel even naar mijn medereizigers. Zij doen hetzelfde. De jongen naast mij herkent het meisje tegenover ons. ‘Wat ben jij vroeg’. ‘ Ja, ik kwam vanochtend heel goed mijn bed uit’ zegt ze. ‘Denk je dat we vandaag met meer dan drie zijn?’. De jongen zwijgt.
Ik vraag me af wat zij van mij denken. Zijn zij bezig met groepstherapie? Wat doe ik hier eigenlijk? Is lichttherapie wel iets voor mij, moet ik niet ook in een groep? Als je je zo voelt als ik me voel, dan moet je toch praten? Dan gaat de liftdeur open. Als vanzelf loop ik richting de lange gang in.
Als de man bij de balie hoort wie ik ben, veert hij op uit zijn stoel. Hij wijst me de kamer waar ik de komende twee weken 40 minuten per dag door zal brengen. Ik slik. Het ziekenhuis is na de overname licht gemoderniseerd, maar dit kamertje is sinds de jaren ‘ 70 onveranderd gebleven. Alsof ik in de film Bye Bye Lenin terecht ben gekomen, maar dan ben ik de Oostduitse moeder die na het ontwaken uit haar coma denkt dat de muur er nog steeds staat.
Ik slik. Dan wijst hij op de enorme lamp. En op de stoel die ervoor staat. ‘Als u straks gaat zitten, doet u de lamp aan. U kijkt niet in de lamp, maar houdt wel de ogen open. U mag lezen, of gewoon voor u uit kijken. 1 tel per minuut kijkt u wel recht in de lamp. Meldt u zich straks even bij mij af? Ja? Tot zo dan’. En weg is hij weer.
Waarom weet ik niet, maar ik heb ‘Het verhaal van een weduwe‘, van Mick Jackson bij me. Voor iemand met een winterdip geen opwekkende literatuur. Ik aarzelde nog of ik geen lichtere lectuur moest nemen, want het vorige boek – ‘Tranen van liefde‘ van Tim Overdiek – greep me zo bij de keel, dat ik vermoedde dat er iets met me aan de hand was. En dat was ook zo, vertelde de psychiater. Maar ik had geen last van onverwerkte rouwgevoelens, opgerakeld door Overdiek, maar van een tekort aan zonlicht. En dat ging hij de komende weken lekker aanvullen. En ik ging akkoord. Alles beter dan pillen.
De lamp is fel (10.000 lux), en heeft echte zonnepower. Ik lees, lach, lees en lach. Die Jackson heeft humor. Zelfspot, I love it. Al verlies je iemand, dat maakt je geen slachtoffer, en je wordt er ook geen leuker mens van. Tot je jezelf bij de kladden pakt. En dat doet deze weduwe. Na veertig minuten doe ik het licht uit, en ik zit nog even voor me uit te staren. Ik wil zo graag geloven dat dit lampje een wonder gaat verrichten, maar ik heb zo mijn twijfels.
Ik groet de alleraardigste medewerker, zie nog net een glimp van de vrouw die na mij het kamertje ingaat (jeetje, die ziet er normaal uit!), en stap op hoge hakken weer richting de lift. Mensen kijken me aan. Denken ze dat ik een patiënt ben, of een medewerker? En wat vind ik daarvan? Ben ik wel op de goede plek, stel ik me niet vreselijk aan? Wachtend op de lift staar ik naar buiten. Een dikke mist ontneemt me het uitzicht op de mistroostige omgeving. Hemels is het.
De volgende dag word ik niet blij wakker. Het is donker. Ik heb heel onrustig gedroomd. Middenin de nacht zat ik rechtop in bed. Ik wist even niet waar ik was. En nu ik wakker ben, is mijn gevoel niet lichter. Tot het tot me doordringt dat ik er echt uit moet. Ik moet, nee ik mag weer. Naar dat gekke ziekenhuis, met die Oostduitse inrichting. Die lamp wacht op mij. Ik moet het een kans geven.
Daan Westerink
Wat jammer dat ik je prachtig geschreven stukken straks niet meer kan volgen op deze blog. Laat je weten waar je naar toe verhuist? Ik wens je al het licht dat je nodig hebt in je leven, en een beetje meer. Ik hoop dat je snel het gevoel hebt dat het je goed doet.
Wattman, prachtig, grote grijns op mijn gezicht. Dank je.
F. Frenkel. Ja, dat reactieveld. mmm.
Heyta, buitenlicht is helaas niet licht genoeg.. Dank voor je reactie!
Mijn zoontje werd met de keizersnee gehaald. Ik stond op de gang in een lang groen operatiegewaad te wachten tot de anestesist klaar was. Een voorbij lopende patiënt wilde me iets vragen, maar zag daar toch maar vanaf. ‘De chirurg bereidt zich mentaal voor’, zag ik ‘m denken. Later die avond stond ik buiten in het rokershok te roken. Stond die man daar ook. ‘Oh, als chirurgen ook roken, kan het zo slecht toch niet zijn’ zag ik ‘m denken.
En dan dat reactieveld.
Ongelooflijk.
Daan: de beste lichttherapie is buitenlicht. Lekker naar buiten zodra de zon schijnt ;-))
Jouw dubbele gevoel als ‘patient’ beschrijf je mooi. Voel jij je ook altijd zo bekeken als je op een plek bent waar je eigenlijk liever niet wilt zijn?
Effie, heb je wel goed gelezen? Kwakzalverij, alternatieve circuit? Dit is het medische circuit. Ik wordt begeleid door een psychiater. En lichttherapie is geen onzin. Wetenschappelijk bewezen.
Kitty: ik zet door!
Blew: dat ga ik ook weer doen: meer de natuur in.
Maria-dolores: het is aan te raden te beginnen in september. Sommigen gaan dan nog een keer twee weken in de winter. Twee weken, inderdaad. bizar. Dan ben je weer opgeladen, schijnt.
Isis: dank je…
Lichttherapie is flauwe kul, Daan. Riekt naar het alternatieve circuit. Zoek de beste hulp, geen kwakzalvers. Praten met een deskundige, in combinatie met een pilletje als dat nodig wordt gevonden.
Wel doorzetten hoor!
Ik moet toegeven dat het kamertje niet uit ziet, maar het is waarschijnlijk wel functioneel.
Zo krijg je wel je boek fijn uit!
Prachtig! Ik heb ook een beetje last van weinig licht. Wandelen in de natuur doet voor mij wat jij beschrijft.
Spannend!
Bestaat de hele therapie uit twee weken per winter??
Dat je (lichaam) er eerst evan aan moet wennen, dat lijkt me wel logisch. Dat heb je soms ook als het in de winter een dag héél warm en zonnig is, dan voelt dat eerst heel vreemd en onwennig.
Prachtig geschreven!
Het zijn allemaal stapjes….licht therapie….bewegen….geen stress…..gezond eten…..
die je een stukje uit de winterdip halen.
Er zijn ook mensen die ‘gewoon’ werken en aan lichttherapie doen.
En….als mensen jou zien in dat ziekenhuis….denkt men aan een medewerker…..dat weet ik zeker……; )))))
Vriendelijke avondgroet!
huh ..!
Voor mij blijf je zomer en winter een lichtend voorbeeld,
nu serieus: het schrijvend vermogen heeft er nog niet onder geleden
beterschap en weet
ik ben s`nachts meestal tot zo’n uur of twee wakker ,
wil elke avond wel even aan je denken/kaarsje branden en
denk erom gauw weer de oude of misschien nog beter een nieuw Daan worden-
ga er Voordaan !
warme groet.
mevrouw daan, u heeft een eigen lichtekooi.