Zo bijzonder dat ik in gesprek mocht gaan met Jörgen Raymann over rouw. Hij gaf mij het laatste zetje om het boek ‘Leven zonder ouders’ te schrijven, door als Tante Es in zijn programma aan alle gasten te vragen ‘wie is je vader, wie is je moeder’? Ook al zijn dierbaren overleden, dan mag je nog steeds over ze praten, zo leerde hij mij.
Hij verloor zelf zijn zus Peggy in 1985, en stond een week later alweer te feesten. Dat begreep niet iedereen. “Verdriet verwerk je niet, verdriet geef je een plek. En het komt vroeg of laat terug… Ik heb ermee leren omgaan. Een week later stond ik in de disco. Dat was mijn manier om ermee om te gaan. Dat vonden mensen in Suriname een duivels gedoe.”
Hij leerde daarna dat hij een balans moest leren zoeken. “Ik heb mezelf eerst niet de tijd gegeven om verdrietig te zijn. Mijn vriendinnetje maakt het ook nog uit. Zolang ik kon feesten ging het goed. Toen kreeg ik een terugslag”. Hij heeft toen geleerd dat het feesten belangrijk is, het leven te vieren, maar dat je ook stil mag staan bij je verdriet. Dan wordt je alleen maar krachtiger erdoor. “De dood is eigenlijk de geboorte van mooie herinneringen. En als je die herinneringen mag koesteren, dan blijft diegene ook altijd voortleven.”
We spraken af een keer met elkaar te brainstormen over die boodschap: het leven vieren en de herinneringen koesteren. Kijk ik enorm naar uit.
Vond het heel mooi dat wat Jorgen zei over de dood, dat het de geboorte is van een mooie herinnering. Ondanks het zware onderwerp heb je het leuk geschreven!